روی خاک

هرگز آرزو نکرده ام
یک ستاره در سراب آسمان شوم
یا چو روح برگزیدگان
همنشین خامش فرشتگان شوم
هرگز از زمین جدا نبوده ام
با ستاره آشنا نبوده ام
روی خاک ایستاده ام
با تنم که مثل ساقۀ گیاه
با و آفتاب و آب را
می مکد که زندگی کند

بارور ز میل
بارور ز درد
 روی خاک ایستاده ام
تا ستاره ها ستایشم کنند
تا نسیم ها نوازشم کنند

از دریچه ام نگاه می کنم
جز طنین یک ترانه نیستم
جاودانه نیستم
جز طنین یک ترانه جستجو نمی کنم
در فغان لذتی که پاکتر
از سکوت سادۀ غمی ست
آشیانه جستجو نمی کنم
در تنی که شبنمی ست
روی زنبق تنم

بر جدار کلبه ام که زندگی ست
با خط سیاه عشق
یادگارها کشیده ام
مردمان رهگذر
قلب تیر خورده
شمع واژگون
نقطه های ساکت پریده رنگ
بر حروف درهم جنون
هر صدای که بر صدای من رسید
یک ستاره نقطه بست
در شبم که می نشست
روی رود یادگار ها
پس چرا ستاره آرزو کنم ؟؟؟
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
این ترانۀ من است
دلپذیر, دلنشین
پیش از این نبوده بیش از این

فروغ فرخ زاد
تولدی دیگر