Freitag, 30. Dezember 2016

Die Germanen

             
   
Die Germanen
Vom Ursprung der Germanen
Welche Sprachen sind Miteinanders verwandt?
Im Jahr 1816 veröffentlichte der Mainzer Sprachforscher Franz Boppein Kleines 
Buch mit dem Trockenen Titel Über das Konjugationsystem der Sanskritsprache 
in Vergleichung mit jenem der griechischen, lateinischen Persischen und 
germanischen Sprachen. Das Sanskrit ist eine uralte Sprache, die in Indien bis 
auf den heutigen Tag von Priestern und Gelehrten
Gesprochen wird.
In seinem Buch Beweis der 24jährige Forscher, daß zwischen mehreren
Sprachen Europas und des Orients auffällige Gemeinsamkeiten bestehen.
Das war zunächst nichts Neues, Schon um 1786 hatte der britische Orientalist
William Jones auf eine merkwürdige Verwandtschaft des Sanskrit mit einigen
Europäischen Sprachen hingewiesen.
Das Deutsche Wort Vater heißt im Lateinischen Pater, englisch Father,
Französisch Pere, altpersisch pita und altindisch pitar.
Bruder heißt englisch Brother, französisch Frère, altpersisch bhrata und altindisch 
Brater. Die Kuh, althochdeutsch, heißt altindisch Gauh, armenisch Kov und lettisch 
guows.
Und statt des germanischen Mets tranken die Inder madhu, die Griechen methy und 
die Römer medus. Offenbar gehören all diese Sprachen zu ein und der selben Sprach 
Familie. Ihr Verbreitungsraum erstreckt sich von Indien über das Mittelmeer und 
Mitteleuropa bis nach Protugal. In Deutschland nennt man sie 
Die indogermanischen im Ausland die indoeuropäischen Sprachen, und die
Völker, die diese Sprachen Sprechen, sind Indogermanen bzw. "Indoeuropär".

                 Was haben Inder und Germanen gemeinsam?
Franz Bopping gab sich nicht mit dieser zwar rätselhaften, aber unbestreitbaren
Tatsache zufrieden. Aus der Verwandtschaft der Indogermanischen Sprachen
Folgerte er, daß sie einer gemeinsamen Ursprache entstammen müßten, die
Irgendwann einmal von irgendeinem Volk gesprochen worden sein muß.
Nun begannen andere Sprachforscher sich für dieses "Urvolk" zu interessieren.
Man wußte nichts von ihm; nicht, wann und wo es einst gelebt hat, nichts von
Seiner Kultur und nichts von seiner Geschichte. Es schien, als hätten die
Ur-Indogermanen sich Irgendwann spurlos aufgelöst. Aber eben doch nicht
Ganz spurlos; Ihre Sprache oder vielmehr die Reste ihrer Sprache waren ja - und
Sind heute noch - in vielen Sprachen lebendig.
Zunächst begannen Wissenschaftler, das alte, versunkene Ur-Indogermanisch
Zu rekonstruieren - eine Retortensprache aus den Labors der Sprachwissenschaftler. 
Wie Archäologen das Erdreich durchsuchen, um aus Den gefundenen Gegenständen 
ein Bild der vergangenen Zeit zu gewinnen, so Untersuchten die Sprachforscher die 
indogermanischen Sprachen nach den ,,Scherben" Ihrer gemeinsamen Ursprache.
Sie gingen davon aus, daß alle Dinge Und Begriffe, die in all diesen Sprachen 
Verwandte Namen hatten, schon den Ur-Indogermanen bekannt gewesen sein 
müssen. In allen indogermanischen Sprachen gibt es zum Beispiel miteinander 
verwandte Bezeichnungen für den Baum, der auf deutsch Birke heißt.
Also muß es schon in der Ursprache ein Wort für diesen Baum gegeben haben.
( Daraus ergibt sich ) daß die Indogermanen in einem Raum gelebt haben müssen, 
in dem es Birken gab, also in einem Gebiet mit gemäßigtem Klima.

                 Wann lebten die Indogermanen?
In den indogermanischen Sprachen sind weiter die Bezeichnungen für Pferd,
Rad, Wagen und Achse verwandt, Folgerung: Die Indogermanen müssen ein
Reiter- Und Hirtenvolk gewesen sein, das schon den vom Pferd oder Ochsen
Gezogenen Wagen kannte. In dem Raum dagegen, in dem damals die Germanen 
oder ihre Vorfahren lebten, kannte man das Pferd nur als jagdbares Wild. Daraus 
ergibt sich: Die Indogermanen hatten ihre Urheimat nicht in Mitteleuropa.
Es gibt in den indogermanischen Sprachen zwar gemeinsame oder Verwandte
Wörter für Flüsse, Seen und Boote. Entsprechende Wörter für Meer und Schiffe
Fehlen. Also lag die Heimat der Indogermanen nicht an einem Meer.
Indes war es wohl auch kein waldreiches Gebiet, denn ein Wort für Wald gab es
In der Ursprache offenbar nicht.
Aus solchen langwierigen und schwierigen Überlegungen entstand schließlich
Ein Recht anschauliches Bild vom Leben der Menschen, die diese Sprache
Gesprochen haben. Aus der Sprache schloß man auch, wann dieses Volk einst
Gelebt haben könnte.

Vor etwa 4000 Jahren ging in Mittel und Nordeuropa die Steinzeit zu Ende; die
Bronze, eine Legierung aus Kupfer und Zinn, Kam auf und ersetzte den Stein 
als Material für Werkzeug und Waffen. In der indogermanischen Ursprache gibt 
es kein Wort für Bronze.
Daraus folgert: Die Inodogermanen müssen sich schon vor über 4000 Jahren 
als Volk aufgelöst haben.

               Wie und Wovon haben Sie Gelebt?
Von der Lebensweise der Ur-Inodogermanen weiß man nicht viel. Ihre Werkzeuge 
waren aus Stein, sie webten ihre Kleidung und mahlten Getreide. Wie aber die 
Werkzeuge, die Webstühle und die Mahlsteine aussahen, weiß man nicht. Als 
Hirtenvolk, das schon einfachen Ackerbau betrieb, bestand ihre Nahrung 
wahrscheinlich vorwiegend aus Getreideprodukten, gekochtem oder gebratenem 
Fleisch, Knochenmark, Milch, Käse und Molke.
Zweifellos waren sie nicht seßhaft. Wenn eine Weide oder ein Acker erschöpft war,
zogen sie weitere. Ihre Häuser waren entsprechend einfach.
Sie bestanden meist aus Wohngruben, deren Eckpfosten mit Lehm verschmiert waren. 
Die Indogermanen benutzten beim Zählen das Dezimalsystem und waren mit Handel 
und Wandeln vertraut.
Sie waren ein kriegerisches Volk und hatten gute Waffen: Sie kämpften mit Pfeil und 
Bogen, mit Schleuder und Speer, die geschäftete Streitaxt hatte auf der einen Seite 
eine Schneide, auf der anderen eine Hammerfläche.
Sie kämpften wahrscheinlich vom Pferd herab oder spannten es vor den Streitwagen.
Ihr oberster Gott war ein Himmelsvater, also ein männlicher Goot. Auch ihre
Gesellschaftsordnung war partriarchalisch, das heißt, der Vater war Oberhaupt der 
Familie. 
Die Braut wurde nicht umworben, sondern gekauft oder geraubt.
Die Toten wurden in Hocker- Stellung ( mit angezogenen Beinen auf der Seite
Liegend ) auf ebener Erde in einem Steingrab beigesetzt, über dem sich ein
Flacher Hügel wölbte. Als Grabbeigabe erhielt der Verstorbene einen hohen
Schlanken Keramikbecher, in dessen oberen Rand sich die Abdrücke
Herumgewickelter Schnüre abzeichneten.
Ur- Indogermanen werden darum von Vorgeschichtsforschern auch als Schnurkeramiker 
oder Streitaxtleute bezeichnet.

                       Wann verließen die Indogermanen ihre Heimat?
Die Frage nach der Urheimat der Indogermanen ist bis heute nicht eindeutig geklärt. 
Zunächst glaubte man, sie seien aus Indien kommend bis nach Europa vorgedrungen, 
dann glaubte man das genaue Gegenteiln, das sie also in Deutschland gesessen und 
sich von dort bis nach Indien ausgebreitet hätte. Heute hält man für erwiesen, daß sie 
in einem riesigen Steppengebiet gelebt haben, wahrscheinlich in den Steppen 
Südosteuropas und Vorderasiens.
Ungeklärt bleibt auch die Frage, warum sie ihre Heimat verlassen haben. Waren ihre 
Weideplätze endgültig erschöpft? Oder flohen sie vor einem mächtigen Feind? Man 
weiß es nicht. Man weiß nur, daß sie sich etwa um die Mitte des  3. Jahrtausends 
vor der Zeitenwende auf Wanderschaft begeben haben.

                     Dabei lösten sie sich allmählich in viele Einzelvölker auf.
Ein Teil dieser Trecks drang nach Südosten vor und kam bis nach Nordindien. Dort 
vermischten sich die Einwanderer mit den Hochkultiverten Ureinwohnern - sie bildeten 
die Oberschicht des indischen Volkes, die Kaste der Priester und Krieger.
Der andere Teil der Indogermanen wandte sich nach Westen. überall waren sie den 
Ureinwohnern überlegen. Sie gründeten Herrschftsbereiche, sie unterwarfen die 
ansässige Bevölkerung und vermischten sich mit ihr.
Dabei zwangen sie den Eingesessenen ihre Lebensweise und ihre Sprache ebenso 
auf wie sie von der Kultur und der Sprache der Unterworfenen beeinflußt wurden. 
Allmählich, im Lanf von Jahrhunderten, wuchsen Eroberer und Eroberte zu neuen 
Völkern zusammen, es entstanden neue Kulturen, neue Lebensweisen und neue 
Sprachen. Die Indogermanen selber aber hörten auf, als Volk zu existieren.

                 Wann kamen Indogermanen nach Mitteleuropa?
So entstanden am Mittelmeer die Völker der Griechen und der Italiker, aus denen 
Später die Römer wurden; im nördlichen Balkan und im Donauraum Entstanden 
die lllyrier, östlich der Weichsel die Slawen, im heutigen Süd-deutschland und in 
Ostfrankreich die Kelten.
Um 2000 v. Chr. erreichten die Indogermanen auch den Raum an Ost- und
Nordsee sowie Skandinavien. Diese Gebiete hatten noch 10 000 Jahre zuvor
Unter den Gletschern der letzten Eiszeit gelegen. Als nach der Eiszeit riesige
Laubwälder heranwuchsen, ließen sich dort Jägervölker nieder. Sie lernten
Den Boden bestellen und Getreide anbauen. Sie bestatteten ihre Toten in
,,Megalithgräbern" eine wahrscheinlich aus dem östlichen Mittelmeer stammende 
Grabform.
Das Wort ,,Megalith" kommt aus dem Griechischen und bedeutet ,,große Steine"
In Norddeutschland nennt man die Megalithgräber auch Hünengräber.
Nur Hünen (riesige Menschen), so glaubte man früher, haben die oft tonnenschweren 
Granitsteine zu Gräbern aufeinandertürmen können. In den Gräbern wurden 50 und 
mehr Menschen in langgestreckter Rückenlage Bestattet.

                              Wie sahen die Megalithbauern aus?
Diese Megalithgräber waren Familien gruften, in denen ganze Bauernge- schlechter 
ihre letzte Ruhe fanden. Da die Toten dem damaligen Glauben Zufolge im Jenseits 
weiterlebten, legte man ihnen Reiseproviant und alles Andere mit ins Grab, was man 
im Jenseits brauchte: Waffen und Werkzeuge Für die Männer, Schmuck und 
Haushaltsgeräte für die Frauen.
Die Megalithbauern waren wahrscheinlich selbstbewußt und stolz. Auf Kräftigen 
Körpern, breiten Schultern und starken Hälsen saßen breitflächige Fast viereckige 
Gesichter. In Westfalen hat sich der Typ der Megalithbauer
Fast unverfälscht erhalten.

Und nun kamen die Streitaxtleute mit ihren Herden und setzen sich neben Den 
Megalithbauern fest. Sie hatten sich zunächst in Thüringen angesiedelt,
Waren dann aber wieder nach Norden aufgebrochen. Sie waren unternehmungslustig, 
kämpferisch und suchten Land. Wo sich widerstand Regte, wurde er schnell gebrochen. 
Vor allem die Reitpferde, auf denen Sie In den Kampf zogen, müssen auf die 
Megalithbauern, die das Pferd nur als Jagdbeute kannten, einen Schrecklichen 
Eindruck gemacht haben; der Anblick Eines Kriegers, der auf einem wilden Tier saß, 
wirkte auf sie wahrscheinlich Ebenso schreckenerregend wie 3500 Jahre Später die 
Pferde der Spanier Auf die Azteken in Mittelamerika. 

Aber die Eindringlinge vertrieben die Megalithbauern nicht. Während die
Alteingesessenen weiter auf ihren fetten Marschböden blieben, nahmen die
Indogermanen zunächst mit den mageren Heideflächen vorlieb. Bald setzte
Die gegenseitige Durchdringung, die Vermischung ein.

Ein Was ist was Buch
Von Hans Reichardt
Jllustrationen von Anne- Lies Jhme und Gerd Werner

Mittwoch, 28. Dezember 2016

درد پدر بیکار و کودکان کار

معضلات ناشی از پدر بیکار, براساس نتایج به دست آمده از تحقیقات, بیکار, ناچار باید به
نحوی زندگی خود را بگذراند و برای زندگی باید در آمدی داشته باشد. چون کسب در کشور
ایران از نمایندگان دولت جمهوری اسلامی ایران خودداری می شود, نمونه شهردار شهر
مانع کسب بیکاران میشود, چنین در آمدی نمی تواند از شیوه های درست و قانونی تامین
شود؛ یعنی فرد, وسایل نیل به هدف خود را در دست ندارد, بنابراین سرخورده می شود و
زمینه ی استفاده از مواد مخدر برای او بیشتر می شود. و
در بسیاری از موارد نیز این افراد, راه های غیر قانونی را برای رسیدن به هدف های خود
که همان کسب درآمد است, انتخاب می کنند, یعنی از طریق دزدی یا تبهکاری به کسب درآمد
می پردازند که در این صورت هم, احتمال آن که در باند قاچاق و مواد مخدر و اعتیاد گرفتار
می شوند, بسیار است. و
   
                            درد پدر بیکار فرستادادن کودکان را به کار
پشت چراغ قرمز منتظر بودم و ثانیه ها را یکی یکی می شمردم که از لابه لای ماشین ها پیدا
شد و نزدیک و نزدیک تر آمد. همین طور که می آمد, هر از گاهی کنار ماشینی می ایستاد و با
گردن کج, بسته ای را که در دست داشت, به سمت راننده می گرفت و از حرکت لبهایش
می فهمیدی که چیزهایی می گوید. با اندام نازک و نحیفی که داشت, هشت سال الی نهُ سال
بیشتر نشان نمی داد. کنار پنجره ی من که رسید, صورت کوچک و سرد سرخ را جلو آورد, و
با چشم های دُرشتش که برق کودکی و کودکانگی در آن بود, به من زُل زد و دست های خشک
و سیاهش را روی شیشه گذاشت, بسته دستمال جیبی با سیکار بسته ی را به طرفم گرفت که: و
آقا دستما سیکار نمی خوای؟
نه عزیزم. و
تو رو خدا بخر آقا, لازمت میشه ها
نمی خوام, دارم. و
آفرین آقا, تو رو خدا. و
ببین بچه, دارم. و
پس به پول بهم بده. به خدا ناهار نخوردم. و
گرسنه ام آقا. و
من که انگار در عمق چشم هایش گیر افتاده بودم, با صدای بوق بلندی از پُشت سرم به خودم آمدم
و فهمیدم که چراغ, چند ثانیه ای ست, سبز شده و ماشین های جلویی رفته اند. هول راه افتادم؛ در
حالی که از توی آینه می دیدم دخترکی کمی بزرگتر, سیه چرده, با بسته ای به همان شکل به سمت
پسرک رفته و دستش را کشید به بلوار وسط خیابان تا چراغ قرمز بعدی. پسرک که گویا چراغ
هرگز برایش سبزنمی شود, مقاومت می کرد و من به  دوست دیگرم چشمانش فکر می کردم و
اینکه تا کی می تواند در این تاریکی دوام بیاورد؟

مساله ی کار کودکان, آن چنان که بسیاری کی پندارند, مساله ای کودکانه نیست. کارکودکان در
اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی ایران, جایگاه بسیار مهمی را اشغال می کند و در فال فروشی
گل فروشی و یا آدامس فروشی سیکار فروشی تعدادی کودک بر سر چهار راه فلان نقطه ی شهر
خلاصه نمی شود. و

ثروت حاصل از کودکان, علاوه بر این که اقتصاد کشورهای فراوانی را از بحران های ادواری
سرمایه داری نجات داده و می دهد, برای کار خانجات و شرکت های بزرگ نیز سودهای
سرشاری را به ارمغان آورده است. و

ایجاد بنیاد های خیریه, برخورد از سرگرمی و تولید انواع و اقسام خیّر و قیّم مهربان, چاره ی لغو
کار کودکان نیست. و
اقتصاد, علم اخلاق نیست. در نظم موجود, اقتصاد علم به حداکثر رساندن سود است و همین امر
کار کودکان را به ضرورتی اجتناب ناپذیر در تولید ثروت تبدیل کرده است. و

اقتصاد جامعه ایران را نمی توان بدون شناخت آن در نهاد زیربنایی جامعه یعنی خانواده, بررسی
کرد. این مهم مُشتی ست نمونه ی خروار, از آن مهم تر اینکه: خانواده بستر پیدایش و رشد هر فرد
است و به مرور, رشد و ارتباط گیری فرد با جامعه و در واقع, محیط ایجاد شده, توسعه می یابد. و
اما این ارتباط به چه شکل و با کدام اندوخته از آگاهی ایدئولوژی ولایت فقیه رهبر ایران و از
روحانیون نظام صورت می گیرد؛ جای بسی سوال دارد. و

تفاوت سطح در آمد میراث حاصل خیز نفت و گاز و طلاء ایران در خانواده موجب پیدایش
فاصله ای می شود که سراسر, بستر تولید و ظهور انواع ریزش ها و بیماری های اجتماعی. در
خانواده ای که این دو سطح, برابر باشد یا در آمد بیش از خرج کرد, انباشت سرمایه ایجاد می شود
سرمایه پولی, آموزشی تربیتی, فرهنگی و .. و این انباشت سرمایه, موجب ایجاد آرامش در میحط
شده, امنیت روانی را در خانواده بالا برده و ضریب مقاومت را در تک تک افراد آن تقویت
می کند. انباشت سرمایه توان و برنامه ریزی را در پی دارد که تثبیت دوام, بقا و رشد افراد را
فراهم می کند. و

حال در حالت عکس, نه تنها انباشتی در کار نیست, بلکه همواره نگرانی, استرس و اضطراب ناشی
از نا کافی بودن در آمد وجود دارد. برخلاف وجود آرامش, همواره دغدغه چگونگی جبران هر
هزینه ای به طوری که برای دیگر هزینه ها دچار کاستی نشود وجود دارد. در این جا به اجبار
اقدام به حذف برخی هزینه ها می شود.این هزینه ها به ترتیب افزایش فاصله ی ذکر شده می تواند
شامل هزینه های آموزش سطح بالا, آموزش های جانبی, آموزش سطح پایین, بهداشت و درمان
پوشاک, مسکن و حتی تقذیه باشد. و

هر کدام از این موارد, روند پیچیده ای را می گذراند تا به حذف برسد که امید است در شماره های
آینده این نوشته با ذکر مثال های عینی از زندگی افرادی که این روال را از سر گذرانده اند, بتوانیم
هر یک از این هزینه ها و روند حذفی شان را واکاوی کرده, نشان دهیم که چگونه در هم تنیده شده
و شبکه ای را به وجود می آورد. و

چگونگی عملکرد این دولت بر زندگی روزمره و جسم و روح و روان افراد, روند ایجاد افراد به
اصطلاح بزهکار؛ و به طور کلی, بزه؛ را در جامعه ایران بر ما روشن خواهد نمود, تا مگر از
این طریق, به ریشه های برخی از معضلات اجتماعی برسیم و برای این ریشه ها به فکر درمان
باشیم. و

در غیر این صورت تنها سرگرم ویترین هایی شده ایم که حس به ظاهر نوعدوستیو عواطف انسانی
مان را ارضا می کند و بس و در اصل, همه ی مشکلات همچنان برجای خود باقی ست. و
این فاصله میان درآمد و هزینه دولت جمهوری اسلامی ایران باعث بروز, پدیده هایی می شود که
از جمله عبارت اند از: و
شکست اسطوره ی پدر در خانواده؛ جابجای قدرت در درون خانواده؛ تضادهای جامعه با خانواده
و به عکس تضادهای خانواده با فرزندان؛ تحقیر انسان در برابر اشیا؛ جابه جایی اجباری مکان
زیستی؛ ریزش طبقاتی؛ گسست جوانان احساساتی ارتباطی و اجتماعی؛ و تقلیل یافتن نیازها در
حد قیزیولوژیک که بازهم پیچیدگی های هر کدام از این موارد, با ذکر مثال هایی توضیح داده
خواهد شد تا مطالعه ای هر چند اجمالی بر شناسایی نوشته ها تضاد در آمد و هزینه که می تواند
زیربنای مطالعات جامعه شناختی باشد, شود. و

Freitag, 23. Dezember 2016

انسان در طبیعت فقر و محیط زیست

هر نوع نوشتار در مورد محیط زیست مانند یک زمان غیر خطی است که در آن نه تنها ترتیب
حوادث, دایم در حال تغییر و جابه جایی است, بلکه رابطه ی قراردادی زمان و مکان نیز از هم
گسسته است به نظر می رسد که طبیعت و محیط زیست امروز اسیر دست مرگ اندیشی انسان
و مدرنیته شده است. و
در این نوشتار بر این واقعیت تاکید شده است که رشد اقتصادی بدون حفاظت از محیط زیست
امکان پذیر نیست مسایل مربوط به توسعه و محیط زیست از دهه ی 80 بود که در سراسر جهان
ابعاد گسترده ای پیدا کرد در حال حاضر, برطبق برآورد سازمان ملل, هر شب, نزدیک به یک
میلیارد نفر در حالی که شدت از سوء تغذیه رنج می برند و از گرسنگی می نالند, سر بر بالین
می گذارند. و
میلیون ها نفر از آن ها را کودکان خردسال تشکیل می دهند هر نوع بیماری که در این شرایط
گریبان گیر آن ها شود تلفات سنگینی به بار می آورد. و
محیط در حال تغییر نیز موجب بروز بسیاری از بیماری ها می شود شیوع سریع آلودگی توسط
انگل های [شیسشوزوما] در چند کشور افریقای شمالی یا بیماری [ انسفالیت ] که در نتیجه ی
دست اندازی انسان در طبیعت به واسطه ی گسترش سیستم های آبیاری سطحی بروز یافته است. و
ازدیاد مواردی از بیماری [ مالاریا] با افزایش مقاومت حشرات ناقل بیماری در مقابل حشره کش ها
به ثبت رسیده است. و
گویی که این همه کافی نیست, چه کشورهای در حال رشد اکنون فشار مضاعفی را از بیماری ها
تحمیل می کنند بیماری های قدیمی ناشی از آب آشامیدنی و پشه, همراه با انچه عموما به بیماری های
رفاه معروف است. در نتیجه ی صنعتی شدن بی رویه و استفاده ی روز افزون از مواد شیمیایی در
کشاورزی و صنعت سرطان تدریجا به صورت بیماری مهمی در جهان سوم در آمده است. و
طبق بر آورد سازمان بهداشت جهانی, از هر 10 مورد سرطان در دنیا 8 مورد متعلق به کشورهای
در حال رشد است. و
با افزایش مصرف سیگار در این کشورها سرطان در سال های اخیر به صورت یک آپیدمی [ ناشی
از تجارت] در آمده است. با توجه به هزینه ی اندکی که کشورهای در حال رشد به خدمات درمانی
اختصاص می دهند, این کشورها منابع مالی و نیروی انسانی کافی را برای فراهم کردن امکانات
لازم درمانی در اختیار ندارند. و
از سوی دیگر, وضع محیط زیست نیز تدریجا رو به وخامت گذاشته است. در هر دقیقه, 20 هکتار
از پوشش جنگلی مناطق استوایی نابود می شود؛ یعنی تقریبا یک درصد کل پوشش جنگلی دنیا در
سال, از بین می رود. سالانه معادل زمین هایی که زیر پوشش آبیاری قرار می گیرد, زمین هایی
وجود دارد که به نمک زار و باتلاق های پُر آب و غیر قابل استفاده تبدیل می شود.  در بیش تر
کشورهای جهان سوم, آب و هوا روز به روز آلوده تر می شود. در حالی که در بسیاری از
کشورهای پیشرفته دولت ها به خاطر دسترسی بیش تر به منابع مالی, طرح هایی را شروع و
استانداردهایی را جهت بهبود آلودگی آب و هوا وضع کرده اند. و
امروزه در سراسر جهان سوم, روند رشد کنونی به تدریج جاذبه های خود را از دست می دهد. و
انعکاس این موضوع در نگرانی فزاینده نسبت به محیط زیست مشهود است که درست در تضاد
با وحشتی است که کشورهای در حال رشد در کنفرانس [ جی 8 ] راجع به محیط زیست انسان, که
برای اولین بار توجه جهانیان را نسبت به این مساله معطوف داشت, نشان می دادند. کارشناسان در
آن کنفرانس, استدلال می کردند که میان حفاظت از محیط زیست و روند رشد اقتصادی, تضادهایی
وجود دارد و توجه زیاد به محیط زیست, مانع رشد اقتصادی می شود. امروزه این استدلال به شدت
از سوی کارشناسان رد شده است. تقاضا برای یک روند رشد جدید در حال افزایش است و اکنون
تجزیه به روشنی نشان می دهد که رشد اقتصادی عادلانه منطقی و متوازن بدون حفاظت محیط
زیست امکان پذیر نیست. و
انحطاط محیطی مطمئنا به نابرابری های بیش تری منجر می شود که در اثر آن, مناطق قفقیر نشین
جامعه از همه بیش تر رنج می برند منطقی که پشتوانه ی این بحث است, بسیار ساده و روشن است
در یک جامعه ی پر جمعیت و فقیر جهان سومی, اساسا هر نوع محیط بومی توسط گروه های
مختلف شغلی و فرهنگی برای تغذیه و ادامه ی زندگی مورد بهره برداری قرار می گیرد. و
هنگامی که نیروهای قویتر جامعه آن محیط بومی را ویران کنند و یا منابع آن را به مصارف دیگر
برسانند, طبعا گروه محروم و خلع ید شده صدمه خواهد دید. این روند در سراسر جهان سوم به
صورت گیج کننده ای دور تسلسل می یابد. فکر می کنم می توان با چند مثال موضوع را ساده نمود
ماهی گیران دریایی سال ها زندگی خود را از منابع ماهی گیری موجود در نزدیکی ساحل تامین
می کردند. با به خدمت گرفته شدن کشتی های مجهز این منابع به خاطر ماهی گیری صنعتی و
صید بی رویه رو به نابودی است. و
کسانی که در این جریان زیان می بینند ماهی گیران جزء هستند که صدها سال هم آهنگ با محیط
خود زندگی کرده اند. جنگل های جهان سوم به مقیاس وسیعی به منظور تامین چوب صنعتی مورد
نیاز شهرها و نیز بازارهای بین المللی, در حال نابودی است. نابودی جنگل ها روش های قدیمی
زیست جنگل نشینان را کاملا در هم می شکند. و
فرآیند مشابهی روی زندگی مردم بیکار کوچ نشین اثر می گذارد. با کاهش زمین های قابل کشت, و
بومیان یک جانشین که قدرت مندترند, زمین های حاشیه ای را که قبلا چراگاه گاو و کوسپند
کوچ نشینان بوده با کمک دولت به تصرف خود در می اورند. و
کوچ نشینان رانده به کشورهای جهان سوم شده مجبور می شوند از اماکن قدیمی خود به زمین های
حاشیه ای مهاجرت کنند. در غیر این صورت, مجبورند در چرا گاه هایی که باقی مانده و روز به روز
در حال نابودی است, تجمع نمایند. هم زمین ها و هم چادرشنین ها از این روند, صدمه ی فراوانی
می بینند. و
رودخانه ها نیز صدها سال به عنوان منابع آب آشامیدنی و تامین زندگی ماهی گیران رودخانه ای
مورد استفاده قرار می گرفته اند. ولی با فعالیت های بی رویه ی شهرسازی و صنعتی شدن, و
رودخانه ها زباله دان ارزان قیمتی برای فضولات شیمیایی و میکرو بیولوژیکی شده اند. و
بساط ماهی گیری در آن ها به کلی برچیده شده و کسانی هم که از آب تصفیه نشده ی این رودخانه ها
استفاده می کنند, صدمات سنگینی را تحمل می نمایند. و
این روند حاشیه ای کردن و فقر بیکاری مهاجرت فزاینده از یک سو و کنترل شدیدتر منابعی که با
میزان بی سابقه ی وفور نعمت مربوط است, از سوی دیگر, در سراسر دنیا ادامه دارد. فرهنگ
مصرفی, که سبک زندگی غربی نمایان گر آن است, حتا در جهان سوم هم رسوخ پیدا کرده است. و
ولی این فرهنگ به لحاظ این که مستلزم هزینه ی بالا و مصرف زیاد منابع است, تنها به بخش
ناچیزی از جامعه محدود می شود. تقریباً کلیه ی مسایل مهاجرت انسانها به دنیا امروز مربوط
به محیط زیست و توسعه در کشورهای در حال رشد, ناشی از این جریان فرهنگی است. الگوهای
کنونی رشد اقتصادی موجب چند ملیتی شدن فرهنگ شده است. در نتیجه یک دور تسلسلی جریان
می یابد که شرکت های چند ملیتی کالاهای را به معرض فروش می گذارند که چنین فرهنگی پدید
آورده است و هنگامی که این فرهنگ, نفوذ یافت و صاحبان قدرت را جذب خود کرد, این قدرت
مندان کالای انسان فروشان به شرکت های تجاری چند ملیتی را هر چه بیش تر تقاضا می کنند. و

لازمه تداوم این دور تسلسلی این است که همه چیز مورد تهاجم قرار گیرد و نابود شودغ از جنگل
و رودخانه گرفته تا توده های مردم و فرهنگ بشری, هیچ چیز از این تهاجم مصون نمی ماند. و
بعضی از کارشناسان و سیاست مداران استدلال کرده اند که اگر نیازهای اولیه و اساسی محرومان
جهان برآورده شود, مشکلات مربوط به محیط زیست حل خواهد شد. و

غافل از اینکه ریشه ی این مشکلات در سطح جهان در مصرف زیاد ثروت مندان است, نه در
مصرف کم و زندگی ناچیز محرومان این نوع کارشناسان نشان داده اند که هیچ گونه درکی نسبت
به فقر و بیکاری انسان  و مهاجرت پناهنده ها و محیط زیست ندارند. به علاوه خود مفهوم توسعه
دچار تغییر و تحریف شده است و طوری تعریف شده که گویی نوعی کالاست که می شود آن را
با رشد اقتصادی به دست آورد و از آن جا که نیروی محرک فرهنگ جاری از سیستمی تشکیل
شده است که حواهان استخراج حداکثر منابع طبیعی برای عده ی کمی از مردم جهان است, بنابراین
این بحران فزاینده تنها در صورتی قابل کنترل است که این فرهنگ مصرفی از بین برود و به جای
آن, یک محیط اقتصادی جدید در سطح جهانی بنیان گذاشته شود که به فرهنگ های مختلف اجازه
دهد در یک محیط برابر, همزیستی مسالمت آمیز داشته باشند. و

اساسا فرهنگی که افراد بشر را نادیده بگیرد نمی تواند به محیط زیست اهمیت دهد.  در پایان لازم
است اشاره نمایم که منابع طبیعی این جهان برای تامین نیازهای همه ی سکنه ی کره ی خاکی
کفایت می کند؛ ولی برای حرص و از آن ها کافی نخواهد بود. و


Samstag, 17. Dezember 2016

دست دادن به دست ناتوان

از دیر باز ایران و مردمان آن به همدردی و مدارا و کمک به دیگران در مواقع بحرانی و دست
یاری دراز کردن به سوی نیازمندان شهره ی آقاق  بوده اند و به گواه شاعر آزاده و بزرگ ایران
سعدی شیرازی [ بنی آدم عضای یک پیکرند: که در آفرینش زیک گوهرند], کمتر در این گام
پس کشیده اند. و
در گذشته یی نزدیک به استثنای مواردی خاص در اکثر اوقات کمک رسانی به صورت سنتی و
بسته و در محدوده ی خاص خود به انجام می رسیده است و هر کس در شهر و کوی و محله ی
خود با توجه به شناختی که از نزدیک به افراد نیازمند داشت همّت گماشته و رسیدگی به امور این
گونه افراد را جزو وظایف اخلاقی شرعی و محلی خود می شمرد بدون آنکه چندان نیازی به
توصیه سفارش و یا اجبار و تاکید کسی باشد بعدها که بنا با گسترش مدنّیت, مبادلات و داد و
ستدها بیشتر و ارتباطات وسیع تر شد, مناسبات اجتماعی اقتصادی نیز تغییرات زیادی پیدا کرد و
جز در موارد کم و بیش اندک این گونه کمک ها و اعانه ها به صورت سازمان یافته تر و در
قالب تشکل های مربوط به خود اعم از دولتی و یا خصوصی به مرحله ی اجرا در آمد. و

در کشور ایران امروز , شاهد فعالیت سازمان ها و نهادهای بزرگی مانند بهزیستی, تامین اجتماعی
کمیته ی امداد و مانند آن در سطح گل کشور هستیم که شکل و ماهیتی بیشتر دولتی داشته و از
بودجه ی عمومی و یا مدیریت دولتی در راه اهداف و برنامه های پیش بینی شده ی خود استفاده
می نمایند و البته در کنارشان انجمن ها و مؤسسات و جمعیت های خصوصی در حد و اندازه های
کوچک تر و به صورت پراگنده قدار دارند که هر یک با امکانات و ظرفیت های خود به امر
خدمت رسانی و کمک به نیازمندان مشغول اند نوع فعالیت این سازمان ها و موسسات چه بزرگ
و دولتی و چه کوچک و خصوصی کم و بیش از طیف با لنسسیه وسیعی از انواع بیماری های
خصوصی خاص گرفته تا موارد عمومی تر مثل رسیدگی و تامین رفاه برای سالمندان کودکان و
زنان بی سرپرست معلولین بی خانمان ها و معتادین و غیره را در بر می گیرد که به علت فقر
شدید اقتصادی و مشکلات اجتماعی و فرهنگی دامنه و محدوده ی آن هر روز بیشتر و کارکرد
این گونه مؤسسات را که به صورت خود جوش و مردمی شکل می گیرند, در مقابل ناتوانی های
مالی و مدیریتی دولت ملموس تر نموده است. و
نگاهی گذرا به مجموعه های فوق که هدف مشترکی خدمت رسانی و کمک به مستمندان و نیازمندان
را دنبال می کنند کاستی هایی را یادآوری می کند که قابل اعتناست. و
نخست آن که موازی کاری و تکرار و پراگندگی عدم تمرکز مطلوب در این بخش بیشتر در
مؤسسات خصوصی به وقوه دیده نمی شود و این خود سابقه دیرینه ی دارد که با وجود ضرورت
ادغام و تجمیع این مؤسسات در یکدیگر, این مهم همیشه از طرف نهادهای قدرتمند چه به لحاظ مالی
. چه تشکیلاتی یا مقاومت هایی مواجه شده است و این گونه موسسات به جهت حفظ قدرت و جا
طلبی تنهایی و دسترسی به منابع به طور انحصاری هرگز حاضر به یکی شدن با موسسات کوچکتر
نشده اند و حتی از قرار گرفتن در قالب وزارتخانه نیز خودداری ورزیده اند. و

این مخالفت ها و بی میلی به تمرکز و تجمیع هم در سیستم حکومتی قبل وجود داشته و هم در سیستم
مدیریت دولتی فعلی خودنمایی می کند, چنانچه به تازگی در تشکیل وزارت جدید تعاون کار و رفاه
 اجتماعی اگر چه هدف کارشناسان تشکیلاتی پرهیز و دوری از موازی کاری و یک کاسه کردن
امور رفاهی تحت نظر وزارتخانه یی واحد بوده است, اما باز مانند سابق مشاهد می شود دستگاه
عریض و طویلی با فعالیت های گسترده در سراسر کشور مثل کمیته ی امداد که ضمن داشتن درآمد
بالا از محل جمع آوری کمک های مردمی از محل بودجه ی دولتی نیز مبالغ قابل توجه که گاه از
بودجه ی تخصیص یافته به سازمان بهزیستی یعنی متولی اصلی دولتی در این زمینه بیشتر است
همه ساله برخوردار می شود همچنان به تنهایی و خارج از حیطه ی وزارتخانه ی تازه تاسیس
یافته به فعالیت خویش ادامه می دهد. و

روشن است که ادامه ی  کار به این شکل خود باعث به هدر رفتن سرمایه ها و کمک های جمع آوری
شده و عدم تخصیص مطلوب آن به برنامه های مصوب در سطح گلان کشور و در نهایت بیهودگی
زحمات و کوشش های نیروی انسانی متخصص علاقه مند ومعتقد به این گونه فعالیت ها در این بخش
مهم می شود و در عین حال از مزایای داشتن یک متولی واحد و بهره برداری مطلوب کارا و متمرکز
از امکانات موجود محروم می گردد. و

دومین مشکل نبود برنامه ریزی و نظارت مطلوب و موثر بر این گونه موسسات و در نتیجه عدم
گزارش دهی به موقع به مردم و یا اطلاع رسانی ناقص و گاهی غیر شفاف از چگونگی فعالیت ها و
گردش مالی موسسات مذگور است. این امر می تواند در جای خود باعث بی اعتمادی و حتی روی
گردانی عامه ی مردم شده و برای توسعه و ترویج این گونه فعالیت های مردمی و خیر خواهانه
موانع و مشکلات جدی به همراه داشته باشد. و

سومین مشکل استفاده گاهی ابزاری از طریق این موسسات بیشتر برای افزایش نقدینگی و وجوه در
لوای تحت تاثیر قرار دادن احساسات و عواطف مردم در مناسبت ها و مواقع مختلف است. و در این
مورد شاید لازم به توضیح نباشد که گاهی تبلیغات برای جمع آوری اعامه و کمک به صورت چتری
عظیم و در عین حال نمایشی بزرگ آن چنان به مرحله ی اجرا گذاشته می شود هر رهگذر و عابری
را تحت تاثیر قرار داده چه به طور مستقیم و چه غیر مستقیم مجبور به کمک می نماید که این روش
وجهه ی معنوی سازی امر کمک و اعانه را زیر سوال می برد. و

اغلب ما بارها شاهد بوده ایم که افرادی از طرف موسسات و انمجمن های خیریه و البته با حسن نیت
با مراجعه ی حضوری به محل کار و یا درب منازل و یا تاکید بر گذاشتن صندوق اعانه در آن جا
افراد را به نوعی در تنگنا و یا شدید بتوان گفت اجبار قرار می دهند. و

به کارگیری این شیوه ها ممکن است کمک کنندگان را دچار معذور اخلاقی سازد و شکل اجبار به
خود بگیرد زیرا ممکن است این افراد مایل باشند کمک های خود را به شیوه ی سنتی و خانوادگی
به دست کسانی که بهتر می شناسند برسانند و از کمک به کسانی که نمی شناسند چندان رضایتی
نداشته باشند. و

با توجه به موارد سه گانه ی بالا به نظر می رسد راه حل اساسی و ممکن در این گونه موارد به
خصوص در ابعاد وسیع و گسترده آن انجام این مهم توسط دولت و مسوولین مربوط باشد تا از طریق
بودجه ی عمومی و به طور سیستماتیک و مستمر افراد نیازمند و مستمند را پس از شناسایی دقیق
تحت پوشش خود به هر طریقی که مطلوب و امکان اجرا شدن داشته باشد شامل پوشش واقعی
بیمه ی همگانی ایجاد اسایشگاه ها درمانگاه ها پرورشگاه ها باشگاه ها خواب گاه ها و غیره قرار دهند

طبیعی است با اجرای این شیوه شهروندان هم به حال خود واگذاشته می شوند تا زندگی عادی خود
را با رفاه نسبی بگذارند و همه هزینه ی نگهداری و حمایت از مستمندان و نیازمندان فقط از محل اخذ
عوارض و مالیات ها به ویژه از افراد دارا و توامند تامین و آنگونه که در بعضی از کشور های
پیشرفته اجرا می شود در قالب برنامه های مدون و طرح های نهادینه شده محل بودجه ی عمومی به
مرحله اجرا گذاشته می شود و نظارت آن نیز در سطوح مختلف بر عهده ی هیات امنا و علاقه مندان
و منتخبین مردم با حساب و کتاب شفاف قرار می گیرد. و

بدیهی است با به کار گیری چنین سیستمی اولا کمک ها صرفا و مستقیما به نیازمندان واقعی آن هم
به صورت مستمر و دائم و به شکل یک وظیفه قانونی توسط یک نهاد و دستگاه مسوول و متمرکز
با استفاده از بودجه عمومی که باید پاسخگوی هزینه ها نیز باشد تعلق می گیرد. و

ثانیا از اقشار آوردن به اقشار مختلف مردم و بازی با احساسات و عواطف آنان به شکل برگزاری
نمایش های خیابانی و راه های نامناسب دیگری که گاهی جنبه گدایی دارد با استفاده از شگردهای
تبلیغاتی و بازاری وسیع و این روزها حتی در تبلیغات برخی از موسسات مالی و اعتباری در پوشش
خیر خواهانه جلو گیری می شود و در نهایت حیثیت و آبروی کمک گیرندگان و نیازمندان مورد
صدمه و آسیب قرار نمی گیرد و همواره آن را یک وظیفه قانونی در سطح کل کشور ایران و به
وسیله یک نهاد مسوول دولتی برای همه ی نیازمندان تلقی می نماید. و

پی نوشت
یک. به نقل از معاون حمایت و سلامت کمیته ی امداد روز نامه های خارج از کشور ایران و داخل
کشور ایران. و
پیشنهاد طرح فوق که تا به مرحله اجرا در آمدن آن به زمان زیادی نیاز خواهد بود و شاید هم هرگز
صورت عمل به خود نگیرد به منزله مخالفت با مؤسسات خیریه ی با لنسبه موفق و مورد اعتماد مردم
مانند آسایشگاه کهریزگ نیز زندان های دیگر محک و غیره در سطح کشور ایران و یا اسایشگاه
معلولین و سالمندان کل ایران پرورشگاه  ها


Montag, 5. Dezember 2016

Weihnachtszeit

Ich bedanke Ihr für die gute Zusammenarbeit in Internet.