Mittwoch, 24. August 2011

به پيشگاه فردوسي

شبـــي داستـــان گستـــر و ديـــرپـــــاي

بــه زيبـنـــده آييـــن فــراگيــــرجـــاي
فـــروگستــرانيــــــده بــــرکــوه و دشت

يکي پهـــن دامــن بـــه جــاي نشـسـت
از آن زايــــش فـــــرخ ديــــــربـــــــاز

بــه ديگــرشبـــان ســـرفــرازان بنــاز
ز زايــيـــــدن مهـــــرگيـــتـــــي فــروز

شــده نـــاز پيــونــــد و فرخنـــده روز
فـزون تـــر ز شبهــــاي ديــگـــربلنــــد

بـــه پـــايـــــان آذرمــــه ســـردخنــــد
مـن انــــدريـــکـــي روستــــاي کهـــــن

بــه شش ســـالـــگـــي شــاهـد انجمـن
پـــدربـــــود و مــــادر فــــراخــاستـــــه

يکـــــي خــانگـــــي بـــزم آراستــــــه
بـــه آيـيــــن يلــدا ز بهــــــر شگـــــون

بــه خـوان چيده ازميوهها گونه گـون
مــن و ديـگـــــران ازکـســـــان حـــــرم

زخـوان بهـره ورهـريکــي بيش وکــم
هـم ازشــام کــردن شــده بهــــره يـــاب

بـرفتيـــم دربستــــر ازبهـــــرخـــواب
چودرخواب خوش پـاسي ازشب گذشت

مـرا حــال يکســر دگـرگــونـه گذشـت
بــــه نـــاگـــــه ز آواي مـــردانـــــه اي

زگلبـــــانگ دانــــــاي فــرزانـــــه اي
دوچشمــم زخـــواب گـــران بــــازشـــد

دلــــم محــــوآن طـُــرفـــــه آوازشــــد
اگـــرچنـــد چشمــان مـن بستـــــه بـــود

دو گوشم بــرآن نغمـــه پيوستــه بـــود
چــــو آن نغمــه هــا دردلــم جـا گـرفـت

وجــــودم نـــوازش ســـراپـــا گــرفت
چنـــانـــم زلـذت دگــــر گشـــت حــــال

کـــه گفتــــي بـــرآورده ام پــر وبـــال
کــه بـــود آن بــرآورده آواي خــــوش؟

بــــرآورده آواي زيــبــــــاي خــــوش
پـــدربـــود کـــز پهلــــوانـــــي ســـرود

بــه شهنــامــه خوانــدن دل مـن ربــود
همـــانـــا کــه گـــــاه جـوانيــــش بـــــودگــرايــش بــه شهنـــامـــه خـوانيش بود
بــه فــردوسيـش بـــود بسيــــار مهـــــر

ز صهبــــاي شعـــرش فروزنـده چهـر
بـــه گـُردانــــه آهنـــگ وبــانـگ بلنـــد

همــي خـــوانــد آن ســـرورارجمنــــد
,دليري کـــه بــــد نــــام او اشکبـــوس

همي برخـروشيـــد بـرســـان کــوس,
,بيــامــد کـــه جويـــد زايـــران نبـــرد

ســرهمنبـــــرد انــدر آرد بــه گـــرد,



از آن شب کــه بشنيـــدم ايــن داستــــان

شـــدم جـذب آن نـــامـــه ي بــاستـــان
بـــه جــــان دوستـــــار سـراينـــــده اش

بـــه دل حـق گـــزار وستـــاينـــده اش
چکـــد يـــاد فردوســــي از خـــامــــه ام

دل آکنـــــــده ازمهــــــر شهنـــامـــه ام

***
فردوسی

الا اي گــرانمـــايـــــه دانــــاي تـــــوس

کـــه خورشيــد پــاي تــو را داد بـوس
بـــه هفــت آسمــــــان رفـــت آوازه ات

فلـک نيست ظـرفــي بـــه انـــدازه ات
فـروزنــده چهــري بـــه فــرزانـــگــــي

فــرازنـــده قــدي بـــه مـردانــــگـــــي
تـــو بــــرنـــــام داران ايــــران ســـري

بــــه رادان و رازآگهـــــان ســـروري
در ايــران نــديــدم يکــــي شيــرمــــرد

که کــاري بـــه مقـــدارکـــارتــوکـــرد
وزآن شيــرمـــردان همـــه هــم کنـــــار

نکــردنـــد کـــاري چنـيــــن پـــايــدار
درايـــران به فــرّت يکـــي مــرد نيست

درايـن پهنـــه ات کس همــاورد نيست
کــــه درآسمـــــــان سخـــن گسـتـــــري

تـــويـــي مهـــرتــابنـــده ي خــــاوري
سـراينــدگــــان را تـــويــــي رهنمـــون

ســـوي هفتميـــــن طــارم نيلگــــــون
در ايـران بســــي گرچـــــه دانشورانــد

تـو چـــون مـاهـي و ديگــران اخترنـد
زبـــــان دري از تـــو نيــــــرو گــرفت

وزيــن رو جهــان را زهــرسو گرفت
تـو دادي بــه هــر واژه اش آب ورنـگ

بهـايش فزودي بــه مقـــدار و سنـــگ
بســـي واژه کــز يــادهـــا رفتــــه بـــود

دل از تــاب مهجــوريش تـَفتـــه بـــود
کشيــديــش بيـــرون زهــرگــوشـــه اي

ز انديشـــــه بخشيــديـَـش توشـــــه اي
بــه سلـک سخــن خـــوش درآورديـَـش

بـــه خــرگــاهِ کيــــوان بـــرآورديـَـش
زآميـــــــــــزه ي واژه گــــــــــان دري

قريـن ســاختــي زهــــره بـا مشتـــري
عروس سخــن از تــو بـــا فـــر و زيب

بــه هــــرهفت آرايــــه شــد دلفــريب
نگــاريــن هنـــر از تــو زيبنــده گـشت

زجـــــادوي کلکـت فــريبنـــده گــشت
زهـرکس کـــه ســازِ سخــن بــرگــرفت

ســرودِ تــو آهنــگ بـــرتــــر گــرفت
زهــرگفتـــــه کــــان بـس دلاويــزتــــر

سخنهـــــاي تـــو رامـش انگيــــزتـــر
خـــرد مسنـــد آراي ايـــــــوان تـــوست

هنر بنده ي سر بــه فرمـــــان تــوست
تــو چـون ســردهــي پهلـوانــي ســرود

بــه شـور انــدرآري زتــن تــاروپـــود
تـــويــــي آن جهـــــان پهلــــوان سخــن

کـــه نـــازد بــه نــامت جهـــان سخـن
***
بشـــر را تـــو در بنــــد آســـــايشــــــي
رهـــــاننـــــده ازچنـــــگ آلايشــــــي
تـو را بس نظر داشت بــرمردمــي ست

گـريـزايــي از شيـوه ي کــژدمـي ست
شـــرف را يکـــــي مـــرد آزرمگيـــــن

جهان چـون تـو کـي ديـد بــا داد وديـن
گــــراستـــــادي آرايـــش جنـــــــگ را

زصلح است کـــز دل بــري زنـگ را
جهــــــان بينــــــي و حکـمت آميختـــي

بــــــه آونــد1علــــم و خــرد ريختـــي
بــه خـوان بـرنهـــادي گــوارا خــورش

کــه يــابــد از او جـان  و دل پرورش
ز رستـــم يلــي ســـاختــــي يکـــه تــاز

جوانمـرد و خوش خــوي ومردم نـواز
هـرآن چيــزکِت بـُد خـوشـــاينـــد ونغـز

نمـــــودي درآن گـُـــردِ بيـــــدار مغــز

 ***

چـــو شــد واژگـــون بخـت ايـرانيــــان

نمــانـــد از شکــوهِ کيـــانــــي نشـــان
حــــرامــــي صفـت از ره آز وکيــــــن

فـَرَس رانـــد تــازي بـه ايـران زميــن
نبـــودش ز بهـــــــر زر انـــــدوختــــن

«بـــه جـز غــارت وکشتن وسوختن»
ره آوردش ار چنــــد آييـــــن پــــــــاک

ولــــي کــارکـردش بســـي دردنــــاک
ســــلوکش بــــه هنجـــــار اسلام نـــــي

پـــي غــــارتش خــواب وآرام نــــــي
لبـــش گــرچـــه بــــا نـــــام اسلام بــود

دلــش دور از ايـن ايــزدي نــــام بــود
بـرون ريخـت از سينـــه بـس کينـــه را

بــرانــداخت فــرهنـــگِ ديـرينــــه را
بـــه رغـمِ پيمبــــــربه يکبــــــارگــــــي

بـــرآورد دسـتِ ستـــــــم کـــــارگــــي
نمــانــد انـــدرايـن بـوم وبـرفـــر وجــاه

نـه تخت و نـه رخت و نـه زرين کلاه
براين جملــه بگـذشت ســـالـــي دويست

که ايران براحوال خـود خون گريست
بـه ايــرانــي آن گونـــه بــرگشت حــال

که شد قـــد چون سروش ازنـاله نال2
ســـرش بـــــرســـرظلـمِ  حجـــاج رفت

همـه مــرده ريـگش بــه تــاراج رفـت
درايـن ســاليــان هـرکــه قد بــرفـراخت

سپــــاه عـرب کـــــار او را بســـاخت

 ***

ممــانــــــاد پـوشيـــــده انـــــدرجهـــــان

کهــن رازِ پيــــــروزي تـــــازيــــــان
کــــــه بودنـــــد ايرانيــــــان همـگــروه

زشـــاهـــان و ازموبـــدان در ستــــوه
شنيـدنـــد چــون مـــژده ي داد ومهـــــر

زآييــــن پيغمبـــــرِ پـــــــاک چهــــــر
کــه کس را نبـاشـد بـه کس بــــرتـــري

جـــز از راه تقـــــوا و مينــــوفـــــري
هجـــــــوم عــــــرب را نبسـتـنـــــد راه

مگـر گيـــــرد اسلامشــــــان در پنـــاه
بــه اميـــدِ ايــن کيــش مينــــــو نهـــــاد

کس انـــدرميـــــــان دادِ مـــردي نــداد
وگـرنـــه عـــرب راکجــــا بــود تــــاب

کــه بينـد چـراگــــاهِ ايـران بــه خواب
کجــا بــود تــازي چنــــان مـــايــه وَرز

کـــه تـــازد بديــــن نـــام بـُردار مـرز
دريغـــا کـــه ترفنــدشــــان کـــار بــــود

نــه بـرســـان گفتـــــار،کــــردار بــود

 ***

الا اي سخـــــن ســـنـج بيـــــــداربخـت

کـــه بـردي بـه فردوس ِ جـاويد رخت
تـو بــاليــــــده درعهــــد ســـامــانيــــان

سگــــاليـــــده درکــــــار ايــرانيـــــان
نـــه «محمـود» پيـــدا و نـــي لشگـرش

نــه زرينــــه اورنگ و نــــي افسرش
کــه درسيصدوشصت،بـــرخــــاستــــي

بــه کـــــاري گـــران،همت آراستــــي
چــو ديــدي کــه بـــاشنـــــد ايـرانيــــان

ز پيشينــه ي خويشتــــن بـــي نشـــان
گـروهــــي غـــم انــــدوزِ مـــاتــــم کـده

گـروهــــي دگــرخيــــل ِ تـــــازي زده
زفــر کِيـي مـــانـــــده بــــي آگهـــــــــي

هـــم ازنــــام داران ِ بـــــا فـــــرهـــي
زجنــگـــــي ســـواران ِ فــــــرخ نــژاد

جهــــــان پهلوانـــــان ِ بــــا فــر و داد
هـــــم از روزگــــــاران نــــــــام آوري

زگــــــاهِ جهـــــــانـــــــداري و داوري
زجــــورِ بــــدانـــديش، سـرکــوفتـــــــه

بـــه مـژگـــــان ره بنــدگــــي روفتـــه
بــه نـودولتـــــــان داده سنگيـــن خـراج

بـه بيگـانگــان بــاختـــه تخت وتــــاج

 ***

تــو را تـــاب ايـــن جملــه ديـدن نبـــود

شکـــيبـيــدن از دردِ ميهـــــــن نبـــود
بــه فـرخنـــده پيغـــام ِ فـــرخ ســـروش

 بــرآوردي ازسينــه پنهــــان خـروش
بـــرون آختـــــي از بغـل خــــامــــه را

قـد افـراختـــــي نظـم ِ شهنــــامــــه را
نـشـسـتــــــــي پـس ِ زانــــــوي آرزوي

چــو در پشت سنگــريلــي رزم جـوي
نجـــات وطـــن راهـــدف ســــاختـــــي

بســـي تيــــر زي دشمـــن انـــداختــي
پــراکنـــده ازهـــرســويـــي داستــــــان

بـــه کف کــردي از دوده ي بـــاستـان
کشيـــدي بــه نظم دري هـرچـــه بــــود

خــروش ســـواران ِ جنــــگ آزمـــود
هـــم از بخـــردان و ردان بـــي شمـــار

نـوشتـــــي سخنـهـــــاي آمــوزگــــــار
نـمــــــــودي ز يــــــــادِ دلاور يــــــلان

جــوانمــــــــردي و داد راهمنشــــــان
همـــــه پهلــــوانــــان ايــــران سپــــــاه

زتـــو بـــازجستنـــد ديرينـــــه جـــــاه
بُسفتــــــي بـــه عــــزم گــران کـــوه را

ستــــــــردي ز دل داغ انــــــــــدوه را
تـو جوشنـــــده خـون در تـن ِ رستمـــي

به رزم اندرش جــا بـه جــا همدمــــي
چـون ايـران بخوانْـد آن يل تـــاج بخش

تــواَش بــرنشـــانـدي به تازنده رخش
چــو ديدت به دشمــن گـره کــرده مشت

«تهمتـن»پسر را بــه پــاي تــو کشت
تويــــي سوگمنــــــد سيــــاووش پــــاک

کــه خونش بــه يــاد تو جوشد ز خاک
اگـــر کــــــاوه شوريـــد بـــرمـــاردوش

بـه جنـگ ستــم خونش آمد بــه جوش
تـو دادي به دستش در ايــن ســاليـــــان

شکـوه آفريــن پــرچــــم کــاويــــان3
نهـــــــان درچکــــاچـــــاکِ رزم آوران

تـويـــي کـرده رازِ درون را عيــــــان
زگـــردِ ســـواران بـــــه دشـت نبـــــرد

تـويـي هـرزمـــان سربــرآورده مـــرد
درآويــــــزش لشگـــــــر آواي کــــوس

بـــود نعــــره اي کــان برآمـد زتــوس
خـــود آن نعــــره آواي درد تــو بـــــود

ز درد وطـــــن يــــادکـرد تــــو بــــود
هـــم ازمـــاتـــم رستمـــــي ســوگــــوار

هـــم ازمـــرگ روييـــن تــن اسفنديار
گل آرزوهــــــاي رفتــــــه بـــه بـــــــاد

شــکفت از دمــت درگلستـــــان يـــــاد
دوانــــدي تـــو خــــون در رگ آرزوي

مگـــر آبـــرو بــــازآري بــــه جـــوي
به يـزدان پــــرستـــــي شـدي راهبـــــر

بـــه مينــــوگرايـــــي گشــــاينــــده در
نکـــوهيـــــــــدي آييــــــــن بـيــــداد را

ستـــــــودي نکـــــوکــــــاري و داد را
تومـا را شنـــاســانــدي انــدرجهـــــــان

نمانــــدي گهــــر با هنـــر درنهــــــان
دميــدي بــه تنـديس مــا تـــاب و تــوش

نمــودي بــه پيکــارمـــان سخت کوش
تــو ايرانيـــــان را همـــه حلقــــــه وار

بــه گِـردهــــم آوردي از هـــر کنــــار
چــو شهنــــامـــه ايـن حلقه را شد نگين

زنــو زنــده شد نـــام ايـــران زميــــن
جهـان تا جهـان است وگيتـــي بـه پـــاي

تــو را کـــوه رفعــت نجنبـــد زجـــاي

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen