بدون شک پرداختن به همه ی این مسایل بسیار فراتر از امکانات و
و توانایی های فکری و سیاسی شرکت کنند گان در گردهمایی
برای روز دانشجو بود
اشاره به این ضرورت ها قبل از هر چیز به منظور تاکید بر روی
سمت حرکتی بود که به اعتقاد شرکت کنندگان در حرکت
می بایستی از همان قدم های نخست پایه ریزی یک جریان
دانشجویی مورد توجه قرار می گرفت و باید با توجه به امکانات
گروه اعتراض عمومی نخست به آن ها توجه می شد
این وظیفه مشترک من برای کلیه ی هواداران جنبش دانشجوی بود
در چنین شرایطی گر چه سرخوردگی ها و تردیدهای ناشی از سیاست شکست خوردگان دوم خرداد سال 76 اولین انعکاس و تاثیر آن در میان اردوی شکست خورده ناباوری استیصال انفعال بود .حادثه ی کوی دانشگاه و رخدادهای پس از آن روز های 18 تا 20 تیر ماه نه تنها بزرگترین واقعه ی سیاسی اجتماعی ایران پس از خرداد 76 بلکه یکی از رویدادهای مهم سیاسی در تاریخ جمهوری اسلامی است . جنبش اعتراضی دانشجویان پس از چند روز با تظاهرات پرشکوه 20 تیر که بنا به گزارش ها قریب سی هزار نفر در آن شرکت داشتند و به دنبال محاصره ی دانشگاه توسط نیروهای انتظامی به آرامش گرایید اما آن چه در این چند روز اتفاق افتاد به هر حال تأثیرات عمیق خود را بر جامعه و به ویژه بر کیفیت و چگونگی ادامه ی مبارزات دانشجویان در آینده باقی گذارد.چه در ایران و چه در شهرهای دیگر همچنان تا حدی وجود دارد و هنوز چشم اندازی روشن در برابر دانشجو گشوده نیست اما مقاومت های دانشجو به اقتضای ستم و فشار فزاینده به مثابه ی عکس العمل طبیعی و منطقی همان طور که شاهد آنیم هر روز بیشتر شکل می گیرد و دیر یا زود به صورت اشکال مختلف مبارزه گسترش می یابد . به این ترتیب جنبش دانشجویی ایران اگر تا کنون به دلیل بحران یا اتکا به سیستم نظامی و عمل گذشته نمی توانست وارد میدان کارزار شود امروز با توجه به نگرشی که در بالا اشاره گردید و افق هایی که این نگرش در برابر ما باز می کند و به حکم وظیفه ی تاریخی و اجتماعی خود به مثابه ی نیروی مؤثر و ضروری تحولات رادیکال در ایران و بخشی از جنبش دانشجویی باید تلاش جمعی برای پاسخ گفتن به نیازهای مبارزه ی جاری و تأثیر گذاری بر روند تحولات آتی در ایران را آغاز کند . و گام های جدی و عمل لازم را برای اعتراض نیروی خود و حضور جنبش دانشجویی یافته در جنبش دانشجو سیاسی ایران بردارد . برای این منظور مبنای توافق را باید کلی ترین نکات سیاسی و نظری قرارداد که در مرحله ی کنونی و شرایط واقعی امروز امکان پذیر است
می بایستی از همان قدم های نخست پایه ریزی یک جریان
دانشجویی مورد توجه قرار می گرفت و باید با توجه به امکانات
گروه اعتراض عمومی نخست به آن ها توجه می شد
این وظیفه مشترک من برای کلیه ی هواداران جنبش دانشجوی بود
در چنین شرایطی گر چه سرخوردگی ها و تردیدهای ناشی از سیاست شکست خوردگان دوم خرداد سال 76 اولین انعکاس و تاثیر آن در میان اردوی شکست خورده ناباوری استیصال انفعال بود .حادثه ی کوی دانشگاه و رخدادهای پس از آن روز های 18 تا 20 تیر ماه نه تنها بزرگترین واقعه ی سیاسی اجتماعی ایران پس از خرداد 76 بلکه یکی از رویدادهای مهم سیاسی در تاریخ جمهوری اسلامی است . جنبش اعتراضی دانشجویان پس از چند روز با تظاهرات پرشکوه 20 تیر که بنا به گزارش ها قریب سی هزار نفر در آن شرکت داشتند و به دنبال محاصره ی دانشگاه توسط نیروهای انتظامی به آرامش گرایید اما آن چه در این چند روز اتفاق افتاد به هر حال تأثیرات عمیق خود را بر جامعه و به ویژه بر کیفیت و چگونگی ادامه ی مبارزات دانشجویان در آینده باقی گذارد.چه در ایران و چه در شهرهای دیگر همچنان تا حدی وجود دارد و هنوز چشم اندازی روشن در برابر دانشجو گشوده نیست اما مقاومت های دانشجو به اقتضای ستم و فشار فزاینده به مثابه ی عکس العمل طبیعی و منطقی همان طور که شاهد آنیم هر روز بیشتر شکل می گیرد و دیر یا زود به صورت اشکال مختلف مبارزه گسترش می یابد . به این ترتیب جنبش دانشجویی ایران اگر تا کنون به دلیل بحران یا اتکا به سیستم نظامی و عمل گذشته نمی توانست وارد میدان کارزار شود امروز با توجه به نگرشی که در بالا اشاره گردید و افق هایی که این نگرش در برابر ما باز می کند و به حکم وظیفه ی تاریخی و اجتماعی خود به مثابه ی نیروی مؤثر و ضروری تحولات رادیکال در ایران و بخشی از جنبش دانشجویی باید تلاش جمعی برای پاسخ گفتن به نیازهای مبارزه ی جاری و تأثیر گذاری بر روند تحولات آتی در ایران را آغاز کند . و گام های جدی و عمل لازم را برای اعتراض نیروی خود و حضور جنبش دانشجویی یافته در جنبش دانشجو سیاسی ایران بردارد . برای این منظور مبنای توافق را باید کلی ترین نکات سیاسی و نظری قرارداد که در مرحله ی کنونی و شرایط واقعی امروز امکان پذیر است
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen