Freitag, 30. Dezember 2016

Die Germanen

             
   
Die Germanen
Vom Ursprung der Germanen
Welche Sprachen sind Miteinanders verwandt?
Im Jahr 1816 veröffentlichte der Mainzer Sprachforscher Franz Boppein Kleines 
Buch mit dem Trockenen Titel Über das Konjugationsystem der Sanskritsprache 
in Vergleichung mit jenem der griechischen, lateinischen Persischen und 
germanischen Sprachen. Das Sanskrit ist eine uralte Sprache, die in Indien bis 
auf den heutigen Tag von Priestern und Gelehrten
Gesprochen wird.
In seinem Buch Beweis der 24jährige Forscher, daß zwischen mehreren
Sprachen Europas und des Orients auffällige Gemeinsamkeiten bestehen.
Das war zunächst nichts Neues, Schon um 1786 hatte der britische Orientalist
William Jones auf eine merkwürdige Verwandtschaft des Sanskrit mit einigen
Europäischen Sprachen hingewiesen.
Das Deutsche Wort Vater heißt im Lateinischen Pater, englisch Father,
Französisch Pere, altpersisch pita und altindisch pitar.
Bruder heißt englisch Brother, französisch Frère, altpersisch bhrata und altindisch 
Brater. Die Kuh, althochdeutsch, heißt altindisch Gauh, armenisch Kov und lettisch 
guows.
Und statt des germanischen Mets tranken die Inder madhu, die Griechen methy und 
die Römer medus. Offenbar gehören all diese Sprachen zu ein und der selben Sprach 
Familie. Ihr Verbreitungsraum erstreckt sich von Indien über das Mittelmeer und 
Mitteleuropa bis nach Protugal. In Deutschland nennt man sie 
Die indogermanischen im Ausland die indoeuropäischen Sprachen, und die
Völker, die diese Sprachen Sprechen, sind Indogermanen bzw. "Indoeuropär".

                 Was haben Inder und Germanen gemeinsam?
Franz Bopping gab sich nicht mit dieser zwar rätselhaften, aber unbestreitbaren
Tatsache zufrieden. Aus der Verwandtschaft der Indogermanischen Sprachen
Folgerte er, daß sie einer gemeinsamen Ursprache entstammen müßten, die
Irgendwann einmal von irgendeinem Volk gesprochen worden sein muß.
Nun begannen andere Sprachforscher sich für dieses "Urvolk" zu interessieren.
Man wußte nichts von ihm; nicht, wann und wo es einst gelebt hat, nichts von
Seiner Kultur und nichts von seiner Geschichte. Es schien, als hätten die
Ur-Indogermanen sich Irgendwann spurlos aufgelöst. Aber eben doch nicht
Ganz spurlos; Ihre Sprache oder vielmehr die Reste ihrer Sprache waren ja - und
Sind heute noch - in vielen Sprachen lebendig.
Zunächst begannen Wissenschaftler, das alte, versunkene Ur-Indogermanisch
Zu rekonstruieren - eine Retortensprache aus den Labors der Sprachwissenschaftler. 
Wie Archäologen das Erdreich durchsuchen, um aus Den gefundenen Gegenständen 
ein Bild der vergangenen Zeit zu gewinnen, so Untersuchten die Sprachforscher die 
indogermanischen Sprachen nach den ,,Scherben" Ihrer gemeinsamen Ursprache.
Sie gingen davon aus, daß alle Dinge Und Begriffe, die in all diesen Sprachen 
Verwandte Namen hatten, schon den Ur-Indogermanen bekannt gewesen sein 
müssen. In allen indogermanischen Sprachen gibt es zum Beispiel miteinander 
verwandte Bezeichnungen für den Baum, der auf deutsch Birke heißt.
Also muß es schon in der Ursprache ein Wort für diesen Baum gegeben haben.
( Daraus ergibt sich ) daß die Indogermanen in einem Raum gelebt haben müssen, 
in dem es Birken gab, also in einem Gebiet mit gemäßigtem Klima.

                 Wann lebten die Indogermanen?
In den indogermanischen Sprachen sind weiter die Bezeichnungen für Pferd,
Rad, Wagen und Achse verwandt, Folgerung: Die Indogermanen müssen ein
Reiter- Und Hirtenvolk gewesen sein, das schon den vom Pferd oder Ochsen
Gezogenen Wagen kannte. In dem Raum dagegen, in dem damals die Germanen 
oder ihre Vorfahren lebten, kannte man das Pferd nur als jagdbares Wild. Daraus 
ergibt sich: Die Indogermanen hatten ihre Urheimat nicht in Mitteleuropa.
Es gibt in den indogermanischen Sprachen zwar gemeinsame oder Verwandte
Wörter für Flüsse, Seen und Boote. Entsprechende Wörter für Meer und Schiffe
Fehlen. Also lag die Heimat der Indogermanen nicht an einem Meer.
Indes war es wohl auch kein waldreiches Gebiet, denn ein Wort für Wald gab es
In der Ursprache offenbar nicht.
Aus solchen langwierigen und schwierigen Überlegungen entstand schließlich
Ein Recht anschauliches Bild vom Leben der Menschen, die diese Sprache
Gesprochen haben. Aus der Sprache schloß man auch, wann dieses Volk einst
Gelebt haben könnte.

Vor etwa 4000 Jahren ging in Mittel und Nordeuropa die Steinzeit zu Ende; die
Bronze, eine Legierung aus Kupfer und Zinn, Kam auf und ersetzte den Stein 
als Material für Werkzeug und Waffen. In der indogermanischen Ursprache gibt 
es kein Wort für Bronze.
Daraus folgert: Die Inodogermanen müssen sich schon vor über 4000 Jahren 
als Volk aufgelöst haben.

               Wie und Wovon haben Sie Gelebt?
Von der Lebensweise der Ur-Inodogermanen weiß man nicht viel. Ihre Werkzeuge 
waren aus Stein, sie webten ihre Kleidung und mahlten Getreide. Wie aber die 
Werkzeuge, die Webstühle und die Mahlsteine aussahen, weiß man nicht. Als 
Hirtenvolk, das schon einfachen Ackerbau betrieb, bestand ihre Nahrung 
wahrscheinlich vorwiegend aus Getreideprodukten, gekochtem oder gebratenem 
Fleisch, Knochenmark, Milch, Käse und Molke.
Zweifellos waren sie nicht seßhaft. Wenn eine Weide oder ein Acker erschöpft war,
zogen sie weitere. Ihre Häuser waren entsprechend einfach.
Sie bestanden meist aus Wohngruben, deren Eckpfosten mit Lehm verschmiert waren. 
Die Indogermanen benutzten beim Zählen das Dezimalsystem und waren mit Handel 
und Wandeln vertraut.
Sie waren ein kriegerisches Volk und hatten gute Waffen: Sie kämpften mit Pfeil und 
Bogen, mit Schleuder und Speer, die geschäftete Streitaxt hatte auf der einen Seite 
eine Schneide, auf der anderen eine Hammerfläche.
Sie kämpften wahrscheinlich vom Pferd herab oder spannten es vor den Streitwagen.
Ihr oberster Gott war ein Himmelsvater, also ein männlicher Goot. Auch ihre
Gesellschaftsordnung war partriarchalisch, das heißt, der Vater war Oberhaupt der 
Familie. 
Die Braut wurde nicht umworben, sondern gekauft oder geraubt.
Die Toten wurden in Hocker- Stellung ( mit angezogenen Beinen auf der Seite
Liegend ) auf ebener Erde in einem Steingrab beigesetzt, über dem sich ein
Flacher Hügel wölbte. Als Grabbeigabe erhielt der Verstorbene einen hohen
Schlanken Keramikbecher, in dessen oberen Rand sich die Abdrücke
Herumgewickelter Schnüre abzeichneten.
Ur- Indogermanen werden darum von Vorgeschichtsforschern auch als Schnurkeramiker 
oder Streitaxtleute bezeichnet.

                       Wann verließen die Indogermanen ihre Heimat?
Die Frage nach der Urheimat der Indogermanen ist bis heute nicht eindeutig geklärt. 
Zunächst glaubte man, sie seien aus Indien kommend bis nach Europa vorgedrungen, 
dann glaubte man das genaue Gegenteiln, das sie also in Deutschland gesessen und 
sich von dort bis nach Indien ausgebreitet hätte. Heute hält man für erwiesen, daß sie 
in einem riesigen Steppengebiet gelebt haben, wahrscheinlich in den Steppen 
Südosteuropas und Vorderasiens.
Ungeklärt bleibt auch die Frage, warum sie ihre Heimat verlassen haben. Waren ihre 
Weideplätze endgültig erschöpft? Oder flohen sie vor einem mächtigen Feind? Man 
weiß es nicht. Man weiß nur, daß sie sich etwa um die Mitte des  3. Jahrtausends 
vor der Zeitenwende auf Wanderschaft begeben haben.

                     Dabei lösten sie sich allmählich in viele Einzelvölker auf.
Ein Teil dieser Trecks drang nach Südosten vor und kam bis nach Nordindien. Dort 
vermischten sich die Einwanderer mit den Hochkultiverten Ureinwohnern - sie bildeten 
die Oberschicht des indischen Volkes, die Kaste der Priester und Krieger.
Der andere Teil der Indogermanen wandte sich nach Westen. überall waren sie den 
Ureinwohnern überlegen. Sie gründeten Herrschftsbereiche, sie unterwarfen die 
ansässige Bevölkerung und vermischten sich mit ihr.
Dabei zwangen sie den Eingesessenen ihre Lebensweise und ihre Sprache ebenso 
auf wie sie von der Kultur und der Sprache der Unterworfenen beeinflußt wurden. 
Allmählich, im Lanf von Jahrhunderten, wuchsen Eroberer und Eroberte zu neuen 
Völkern zusammen, es entstanden neue Kulturen, neue Lebensweisen und neue 
Sprachen. Die Indogermanen selber aber hörten auf, als Volk zu existieren.

                 Wann kamen Indogermanen nach Mitteleuropa?
So entstanden am Mittelmeer die Völker der Griechen und der Italiker, aus denen 
Später die Römer wurden; im nördlichen Balkan und im Donauraum Entstanden 
die lllyrier, östlich der Weichsel die Slawen, im heutigen Süd-deutschland und in 
Ostfrankreich die Kelten.
Um 2000 v. Chr. erreichten die Indogermanen auch den Raum an Ost- und
Nordsee sowie Skandinavien. Diese Gebiete hatten noch 10 000 Jahre zuvor
Unter den Gletschern der letzten Eiszeit gelegen. Als nach der Eiszeit riesige
Laubwälder heranwuchsen, ließen sich dort Jägervölker nieder. Sie lernten
Den Boden bestellen und Getreide anbauen. Sie bestatteten ihre Toten in
,,Megalithgräbern" eine wahrscheinlich aus dem östlichen Mittelmeer stammende 
Grabform.
Das Wort ,,Megalith" kommt aus dem Griechischen und bedeutet ,,große Steine"
In Norddeutschland nennt man die Megalithgräber auch Hünengräber.
Nur Hünen (riesige Menschen), so glaubte man früher, haben die oft tonnenschweren 
Granitsteine zu Gräbern aufeinandertürmen können. In den Gräbern wurden 50 und 
mehr Menschen in langgestreckter Rückenlage Bestattet.

                              Wie sahen die Megalithbauern aus?
Diese Megalithgräber waren Familien gruften, in denen ganze Bauernge- schlechter 
ihre letzte Ruhe fanden. Da die Toten dem damaligen Glauben Zufolge im Jenseits 
weiterlebten, legte man ihnen Reiseproviant und alles Andere mit ins Grab, was man 
im Jenseits brauchte: Waffen und Werkzeuge Für die Männer, Schmuck und 
Haushaltsgeräte für die Frauen.
Die Megalithbauern waren wahrscheinlich selbstbewußt und stolz. Auf Kräftigen 
Körpern, breiten Schultern und starken Hälsen saßen breitflächige Fast viereckige 
Gesichter. In Westfalen hat sich der Typ der Megalithbauer
Fast unverfälscht erhalten.

Und nun kamen die Streitaxtleute mit ihren Herden und setzen sich neben Den 
Megalithbauern fest. Sie hatten sich zunächst in Thüringen angesiedelt,
Waren dann aber wieder nach Norden aufgebrochen. Sie waren unternehmungslustig, 
kämpferisch und suchten Land. Wo sich widerstand Regte, wurde er schnell gebrochen. 
Vor allem die Reitpferde, auf denen Sie In den Kampf zogen, müssen auf die 
Megalithbauern, die das Pferd nur als Jagdbeute kannten, einen Schrecklichen 
Eindruck gemacht haben; der Anblick Eines Kriegers, der auf einem wilden Tier saß, 
wirkte auf sie wahrscheinlich Ebenso schreckenerregend wie 3500 Jahre Später die 
Pferde der Spanier Auf die Azteken in Mittelamerika. 

Aber die Eindringlinge vertrieben die Megalithbauern nicht. Während die
Alteingesessenen weiter auf ihren fetten Marschböden blieben, nahmen die
Indogermanen zunächst mit den mageren Heideflächen vorlieb. Bald setzte
Die gegenseitige Durchdringung, die Vermischung ein.

Ein Was ist was Buch
Von Hans Reichardt
Jllustrationen von Anne- Lies Jhme und Gerd Werner

Mittwoch, 28. Dezember 2016

درد پدر بیکار و کودکان کار

معضلات ناشی از پدر بیکار, براساس نتایج به دست آمده از تحقیقات, بیکار, ناچار باید به
نحوی زندگی خود را بگذراند و برای زندگی باید در آمدی داشته باشد. چون کسب در کشور
ایران از نمایندگان دولت جمهوری اسلامی ایران خودداری می شود, نمونه شهردار شهر
مانع کسب بیکاران میشود, چنین در آمدی نمی تواند از شیوه های درست و قانونی تامین
شود؛ یعنی فرد, وسایل نیل به هدف خود را در دست ندارد, بنابراین سرخورده می شود و
زمینه ی استفاده از مواد مخدر برای او بیشتر می شود. و
در بسیاری از موارد نیز این افراد, راه های غیر قانونی را برای رسیدن به هدف های خود
که همان کسب درآمد است, انتخاب می کنند, یعنی از طریق دزدی یا تبهکاری به کسب درآمد
می پردازند که در این صورت هم, احتمال آن که در باند قاچاق و مواد مخدر و اعتیاد گرفتار
می شوند, بسیار است. و
   
                            درد پدر بیکار فرستادادن کودکان را به کار
پشت چراغ قرمز منتظر بودم و ثانیه ها را یکی یکی می شمردم که از لابه لای ماشین ها پیدا
شد و نزدیک و نزدیک تر آمد. همین طور که می آمد, هر از گاهی کنار ماشینی می ایستاد و با
گردن کج, بسته ای را که در دست داشت, به سمت راننده می گرفت و از حرکت لبهایش
می فهمیدی که چیزهایی می گوید. با اندام نازک و نحیفی که داشت, هشت سال الی نهُ سال
بیشتر نشان نمی داد. کنار پنجره ی من که رسید, صورت کوچک و سرد سرخ را جلو آورد, و
با چشم های دُرشتش که برق کودکی و کودکانگی در آن بود, به من زُل زد و دست های خشک
و سیاهش را روی شیشه گذاشت, بسته دستمال جیبی با سیکار بسته ی را به طرفم گرفت که: و
آقا دستما سیکار نمی خوای؟
نه عزیزم. و
تو رو خدا بخر آقا, لازمت میشه ها
نمی خوام, دارم. و
آفرین آقا, تو رو خدا. و
ببین بچه, دارم. و
پس به پول بهم بده. به خدا ناهار نخوردم. و
گرسنه ام آقا. و
من که انگار در عمق چشم هایش گیر افتاده بودم, با صدای بوق بلندی از پُشت سرم به خودم آمدم
و فهمیدم که چراغ, چند ثانیه ای ست, سبز شده و ماشین های جلویی رفته اند. هول راه افتادم؛ در
حالی که از توی آینه می دیدم دخترکی کمی بزرگتر, سیه چرده, با بسته ای به همان شکل به سمت
پسرک رفته و دستش را کشید به بلوار وسط خیابان تا چراغ قرمز بعدی. پسرک که گویا چراغ
هرگز برایش سبزنمی شود, مقاومت می کرد و من به  دوست دیگرم چشمانش فکر می کردم و
اینکه تا کی می تواند در این تاریکی دوام بیاورد؟

مساله ی کار کودکان, آن چنان که بسیاری کی پندارند, مساله ای کودکانه نیست. کارکودکان در
اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی ایران, جایگاه بسیار مهمی را اشغال می کند و در فال فروشی
گل فروشی و یا آدامس فروشی سیکار فروشی تعدادی کودک بر سر چهار راه فلان نقطه ی شهر
خلاصه نمی شود. و

ثروت حاصل از کودکان, علاوه بر این که اقتصاد کشورهای فراوانی را از بحران های ادواری
سرمایه داری نجات داده و می دهد, برای کار خانجات و شرکت های بزرگ نیز سودهای
سرشاری را به ارمغان آورده است. و

ایجاد بنیاد های خیریه, برخورد از سرگرمی و تولید انواع و اقسام خیّر و قیّم مهربان, چاره ی لغو
کار کودکان نیست. و
اقتصاد, علم اخلاق نیست. در نظم موجود, اقتصاد علم به حداکثر رساندن سود است و همین امر
کار کودکان را به ضرورتی اجتناب ناپذیر در تولید ثروت تبدیل کرده است. و

اقتصاد جامعه ایران را نمی توان بدون شناخت آن در نهاد زیربنایی جامعه یعنی خانواده, بررسی
کرد. این مهم مُشتی ست نمونه ی خروار, از آن مهم تر اینکه: خانواده بستر پیدایش و رشد هر فرد
است و به مرور, رشد و ارتباط گیری فرد با جامعه و در واقع, محیط ایجاد شده, توسعه می یابد. و
اما این ارتباط به چه شکل و با کدام اندوخته از آگاهی ایدئولوژی ولایت فقیه رهبر ایران و از
روحانیون نظام صورت می گیرد؛ جای بسی سوال دارد. و

تفاوت سطح در آمد میراث حاصل خیز نفت و گاز و طلاء ایران در خانواده موجب پیدایش
فاصله ای می شود که سراسر, بستر تولید و ظهور انواع ریزش ها و بیماری های اجتماعی. در
خانواده ای که این دو سطح, برابر باشد یا در آمد بیش از خرج کرد, انباشت سرمایه ایجاد می شود
سرمایه پولی, آموزشی تربیتی, فرهنگی و .. و این انباشت سرمایه, موجب ایجاد آرامش در میحط
شده, امنیت روانی را در خانواده بالا برده و ضریب مقاومت را در تک تک افراد آن تقویت
می کند. انباشت سرمایه توان و برنامه ریزی را در پی دارد که تثبیت دوام, بقا و رشد افراد را
فراهم می کند. و

حال در حالت عکس, نه تنها انباشتی در کار نیست, بلکه همواره نگرانی, استرس و اضطراب ناشی
از نا کافی بودن در آمد وجود دارد. برخلاف وجود آرامش, همواره دغدغه چگونگی جبران هر
هزینه ای به طوری که برای دیگر هزینه ها دچار کاستی نشود وجود دارد. در این جا به اجبار
اقدام به حذف برخی هزینه ها می شود.این هزینه ها به ترتیب افزایش فاصله ی ذکر شده می تواند
شامل هزینه های آموزش سطح بالا, آموزش های جانبی, آموزش سطح پایین, بهداشت و درمان
پوشاک, مسکن و حتی تقذیه باشد. و

هر کدام از این موارد, روند پیچیده ای را می گذراند تا به حذف برسد که امید است در شماره های
آینده این نوشته با ذکر مثال های عینی از زندگی افرادی که این روال را از سر گذرانده اند, بتوانیم
هر یک از این هزینه ها و روند حذفی شان را واکاوی کرده, نشان دهیم که چگونه در هم تنیده شده
و شبکه ای را به وجود می آورد. و

چگونگی عملکرد این دولت بر زندگی روزمره و جسم و روح و روان افراد, روند ایجاد افراد به
اصطلاح بزهکار؛ و به طور کلی, بزه؛ را در جامعه ایران بر ما روشن خواهد نمود, تا مگر از
این طریق, به ریشه های برخی از معضلات اجتماعی برسیم و برای این ریشه ها به فکر درمان
باشیم. و

در غیر این صورت تنها سرگرم ویترین هایی شده ایم که حس به ظاهر نوعدوستیو عواطف انسانی
مان را ارضا می کند و بس و در اصل, همه ی مشکلات همچنان برجای خود باقی ست. و
این فاصله میان درآمد و هزینه دولت جمهوری اسلامی ایران باعث بروز, پدیده هایی می شود که
از جمله عبارت اند از: و
شکست اسطوره ی پدر در خانواده؛ جابجای قدرت در درون خانواده؛ تضادهای جامعه با خانواده
و به عکس تضادهای خانواده با فرزندان؛ تحقیر انسان در برابر اشیا؛ جابه جایی اجباری مکان
زیستی؛ ریزش طبقاتی؛ گسست جوانان احساساتی ارتباطی و اجتماعی؛ و تقلیل یافتن نیازها در
حد قیزیولوژیک که بازهم پیچیدگی های هر کدام از این موارد, با ذکر مثال هایی توضیح داده
خواهد شد تا مطالعه ای هر چند اجمالی بر شناسایی نوشته ها تضاد در آمد و هزینه که می تواند
زیربنای مطالعات جامعه شناختی باشد, شود. و

Freitag, 23. Dezember 2016

انسان در طبیعت فقر و محیط زیست

هر نوع نوشتار در مورد محیط زیست مانند یک زمان غیر خطی است که در آن نه تنها ترتیب
حوادث, دایم در حال تغییر و جابه جایی است, بلکه رابطه ی قراردادی زمان و مکان نیز از هم
گسسته است به نظر می رسد که طبیعت و محیط زیست امروز اسیر دست مرگ اندیشی انسان
و مدرنیته شده است. و
در این نوشتار بر این واقعیت تاکید شده است که رشد اقتصادی بدون حفاظت از محیط زیست
امکان پذیر نیست مسایل مربوط به توسعه و محیط زیست از دهه ی 80 بود که در سراسر جهان
ابعاد گسترده ای پیدا کرد در حال حاضر, برطبق برآورد سازمان ملل, هر شب, نزدیک به یک
میلیارد نفر در حالی که شدت از سوء تغذیه رنج می برند و از گرسنگی می نالند, سر بر بالین
می گذارند. و
میلیون ها نفر از آن ها را کودکان خردسال تشکیل می دهند هر نوع بیماری که در این شرایط
گریبان گیر آن ها شود تلفات سنگینی به بار می آورد. و
محیط در حال تغییر نیز موجب بروز بسیاری از بیماری ها می شود شیوع سریع آلودگی توسط
انگل های [شیسشوزوما] در چند کشور افریقای شمالی یا بیماری [ انسفالیت ] که در نتیجه ی
دست اندازی انسان در طبیعت به واسطه ی گسترش سیستم های آبیاری سطحی بروز یافته است. و
ازدیاد مواردی از بیماری [ مالاریا] با افزایش مقاومت حشرات ناقل بیماری در مقابل حشره کش ها
به ثبت رسیده است. و
گویی که این همه کافی نیست, چه کشورهای در حال رشد اکنون فشار مضاعفی را از بیماری ها
تحمیل می کنند بیماری های قدیمی ناشی از آب آشامیدنی و پشه, همراه با انچه عموما به بیماری های
رفاه معروف است. در نتیجه ی صنعتی شدن بی رویه و استفاده ی روز افزون از مواد شیمیایی در
کشاورزی و صنعت سرطان تدریجا به صورت بیماری مهمی در جهان سوم در آمده است. و
طبق بر آورد سازمان بهداشت جهانی, از هر 10 مورد سرطان در دنیا 8 مورد متعلق به کشورهای
در حال رشد است. و
با افزایش مصرف سیگار در این کشورها سرطان در سال های اخیر به صورت یک آپیدمی [ ناشی
از تجارت] در آمده است. با توجه به هزینه ی اندکی که کشورهای در حال رشد به خدمات درمانی
اختصاص می دهند, این کشورها منابع مالی و نیروی انسانی کافی را برای فراهم کردن امکانات
لازم درمانی در اختیار ندارند. و
از سوی دیگر, وضع محیط زیست نیز تدریجا رو به وخامت گذاشته است. در هر دقیقه, 20 هکتار
از پوشش جنگلی مناطق استوایی نابود می شود؛ یعنی تقریبا یک درصد کل پوشش جنگلی دنیا در
سال, از بین می رود. سالانه معادل زمین هایی که زیر پوشش آبیاری قرار می گیرد, زمین هایی
وجود دارد که به نمک زار و باتلاق های پُر آب و غیر قابل استفاده تبدیل می شود.  در بیش تر
کشورهای جهان سوم, آب و هوا روز به روز آلوده تر می شود. در حالی که در بسیاری از
کشورهای پیشرفته دولت ها به خاطر دسترسی بیش تر به منابع مالی, طرح هایی را شروع و
استانداردهایی را جهت بهبود آلودگی آب و هوا وضع کرده اند. و
امروزه در سراسر جهان سوم, روند رشد کنونی به تدریج جاذبه های خود را از دست می دهد. و
انعکاس این موضوع در نگرانی فزاینده نسبت به محیط زیست مشهود است که درست در تضاد
با وحشتی است که کشورهای در حال رشد در کنفرانس [ جی 8 ] راجع به محیط زیست انسان, که
برای اولین بار توجه جهانیان را نسبت به این مساله معطوف داشت, نشان می دادند. کارشناسان در
آن کنفرانس, استدلال می کردند که میان حفاظت از محیط زیست و روند رشد اقتصادی, تضادهایی
وجود دارد و توجه زیاد به محیط زیست, مانع رشد اقتصادی می شود. امروزه این استدلال به شدت
از سوی کارشناسان رد شده است. تقاضا برای یک روند رشد جدید در حال افزایش است و اکنون
تجزیه به روشنی نشان می دهد که رشد اقتصادی عادلانه منطقی و متوازن بدون حفاظت محیط
زیست امکان پذیر نیست. و
انحطاط محیطی مطمئنا به نابرابری های بیش تری منجر می شود که در اثر آن, مناطق قفقیر نشین
جامعه از همه بیش تر رنج می برند منطقی که پشتوانه ی این بحث است, بسیار ساده و روشن است
در یک جامعه ی پر جمعیت و فقیر جهان سومی, اساسا هر نوع محیط بومی توسط گروه های
مختلف شغلی و فرهنگی برای تغذیه و ادامه ی زندگی مورد بهره برداری قرار می گیرد. و
هنگامی که نیروهای قویتر جامعه آن محیط بومی را ویران کنند و یا منابع آن را به مصارف دیگر
برسانند, طبعا گروه محروم و خلع ید شده صدمه خواهد دید. این روند در سراسر جهان سوم به
صورت گیج کننده ای دور تسلسل می یابد. فکر می کنم می توان با چند مثال موضوع را ساده نمود
ماهی گیران دریایی سال ها زندگی خود را از منابع ماهی گیری موجود در نزدیکی ساحل تامین
می کردند. با به خدمت گرفته شدن کشتی های مجهز این منابع به خاطر ماهی گیری صنعتی و
صید بی رویه رو به نابودی است. و
کسانی که در این جریان زیان می بینند ماهی گیران جزء هستند که صدها سال هم آهنگ با محیط
خود زندگی کرده اند. جنگل های جهان سوم به مقیاس وسیعی به منظور تامین چوب صنعتی مورد
نیاز شهرها و نیز بازارهای بین المللی, در حال نابودی است. نابودی جنگل ها روش های قدیمی
زیست جنگل نشینان را کاملا در هم می شکند. و
فرآیند مشابهی روی زندگی مردم بیکار کوچ نشین اثر می گذارد. با کاهش زمین های قابل کشت, و
بومیان یک جانشین که قدرت مندترند, زمین های حاشیه ای را که قبلا چراگاه گاو و کوسپند
کوچ نشینان بوده با کمک دولت به تصرف خود در می اورند. و
کوچ نشینان رانده به کشورهای جهان سوم شده مجبور می شوند از اماکن قدیمی خود به زمین های
حاشیه ای مهاجرت کنند. در غیر این صورت, مجبورند در چرا گاه هایی که باقی مانده و روز به روز
در حال نابودی است, تجمع نمایند. هم زمین ها و هم چادرشنین ها از این روند, صدمه ی فراوانی
می بینند. و
رودخانه ها نیز صدها سال به عنوان منابع آب آشامیدنی و تامین زندگی ماهی گیران رودخانه ای
مورد استفاده قرار می گرفته اند. ولی با فعالیت های بی رویه ی شهرسازی و صنعتی شدن, و
رودخانه ها زباله دان ارزان قیمتی برای فضولات شیمیایی و میکرو بیولوژیکی شده اند. و
بساط ماهی گیری در آن ها به کلی برچیده شده و کسانی هم که از آب تصفیه نشده ی این رودخانه ها
استفاده می کنند, صدمات سنگینی را تحمل می نمایند. و
این روند حاشیه ای کردن و فقر بیکاری مهاجرت فزاینده از یک سو و کنترل شدیدتر منابعی که با
میزان بی سابقه ی وفور نعمت مربوط است, از سوی دیگر, در سراسر دنیا ادامه دارد. فرهنگ
مصرفی, که سبک زندگی غربی نمایان گر آن است, حتا در جهان سوم هم رسوخ پیدا کرده است. و
ولی این فرهنگ به لحاظ این که مستلزم هزینه ی بالا و مصرف زیاد منابع است, تنها به بخش
ناچیزی از جامعه محدود می شود. تقریباً کلیه ی مسایل مهاجرت انسانها به دنیا امروز مربوط
به محیط زیست و توسعه در کشورهای در حال رشد, ناشی از این جریان فرهنگی است. الگوهای
کنونی رشد اقتصادی موجب چند ملیتی شدن فرهنگ شده است. در نتیجه یک دور تسلسلی جریان
می یابد که شرکت های چند ملیتی کالاهای را به معرض فروش می گذارند که چنین فرهنگی پدید
آورده است و هنگامی که این فرهنگ, نفوذ یافت و صاحبان قدرت را جذب خود کرد, این قدرت
مندان کالای انسان فروشان به شرکت های تجاری چند ملیتی را هر چه بیش تر تقاضا می کنند. و

لازمه تداوم این دور تسلسلی این است که همه چیز مورد تهاجم قرار گیرد و نابود شودغ از جنگل
و رودخانه گرفته تا توده های مردم و فرهنگ بشری, هیچ چیز از این تهاجم مصون نمی ماند. و
بعضی از کارشناسان و سیاست مداران استدلال کرده اند که اگر نیازهای اولیه و اساسی محرومان
جهان برآورده شود, مشکلات مربوط به محیط زیست حل خواهد شد. و

غافل از اینکه ریشه ی این مشکلات در سطح جهان در مصرف زیاد ثروت مندان است, نه در
مصرف کم و زندگی ناچیز محرومان این نوع کارشناسان نشان داده اند که هیچ گونه درکی نسبت
به فقر و بیکاری انسان  و مهاجرت پناهنده ها و محیط زیست ندارند. به علاوه خود مفهوم توسعه
دچار تغییر و تحریف شده است و طوری تعریف شده که گویی نوعی کالاست که می شود آن را
با رشد اقتصادی به دست آورد و از آن جا که نیروی محرک فرهنگ جاری از سیستمی تشکیل
شده است که حواهان استخراج حداکثر منابع طبیعی برای عده ی کمی از مردم جهان است, بنابراین
این بحران فزاینده تنها در صورتی قابل کنترل است که این فرهنگ مصرفی از بین برود و به جای
آن, یک محیط اقتصادی جدید در سطح جهانی بنیان گذاشته شود که به فرهنگ های مختلف اجازه
دهد در یک محیط برابر, همزیستی مسالمت آمیز داشته باشند. و

اساسا فرهنگی که افراد بشر را نادیده بگیرد نمی تواند به محیط زیست اهمیت دهد.  در پایان لازم
است اشاره نمایم که منابع طبیعی این جهان برای تامین نیازهای همه ی سکنه ی کره ی خاکی
کفایت می کند؛ ولی برای حرص و از آن ها کافی نخواهد بود. و


Samstag, 17. Dezember 2016

دست دادن به دست ناتوان

از دیر باز ایران و مردمان آن به همدردی و مدارا و کمک به دیگران در مواقع بحرانی و دست
یاری دراز کردن به سوی نیازمندان شهره ی آقاق  بوده اند و به گواه شاعر آزاده و بزرگ ایران
سعدی شیرازی [ بنی آدم عضای یک پیکرند: که در آفرینش زیک گوهرند], کمتر در این گام
پس کشیده اند. و
در گذشته یی نزدیک به استثنای مواردی خاص در اکثر اوقات کمک رسانی به صورت سنتی و
بسته و در محدوده ی خاص خود به انجام می رسیده است و هر کس در شهر و کوی و محله ی
خود با توجه به شناختی که از نزدیک به افراد نیازمند داشت همّت گماشته و رسیدگی به امور این
گونه افراد را جزو وظایف اخلاقی شرعی و محلی خود می شمرد بدون آنکه چندان نیازی به
توصیه سفارش و یا اجبار و تاکید کسی باشد بعدها که بنا با گسترش مدنّیت, مبادلات و داد و
ستدها بیشتر و ارتباطات وسیع تر شد, مناسبات اجتماعی اقتصادی نیز تغییرات زیادی پیدا کرد و
جز در موارد کم و بیش اندک این گونه کمک ها و اعانه ها به صورت سازمان یافته تر و در
قالب تشکل های مربوط به خود اعم از دولتی و یا خصوصی به مرحله ی اجرا در آمد. و

در کشور ایران امروز , شاهد فعالیت سازمان ها و نهادهای بزرگی مانند بهزیستی, تامین اجتماعی
کمیته ی امداد و مانند آن در سطح گل کشور هستیم که شکل و ماهیتی بیشتر دولتی داشته و از
بودجه ی عمومی و یا مدیریت دولتی در راه اهداف و برنامه های پیش بینی شده ی خود استفاده
می نمایند و البته در کنارشان انجمن ها و مؤسسات و جمعیت های خصوصی در حد و اندازه های
کوچک تر و به صورت پراگنده قدار دارند که هر یک با امکانات و ظرفیت های خود به امر
خدمت رسانی و کمک به نیازمندان مشغول اند نوع فعالیت این سازمان ها و موسسات چه بزرگ
و دولتی و چه کوچک و خصوصی کم و بیش از طیف با لنسسیه وسیعی از انواع بیماری های
خصوصی خاص گرفته تا موارد عمومی تر مثل رسیدگی و تامین رفاه برای سالمندان کودکان و
زنان بی سرپرست معلولین بی خانمان ها و معتادین و غیره را در بر می گیرد که به علت فقر
شدید اقتصادی و مشکلات اجتماعی و فرهنگی دامنه و محدوده ی آن هر روز بیشتر و کارکرد
این گونه مؤسسات را که به صورت خود جوش و مردمی شکل می گیرند, در مقابل ناتوانی های
مالی و مدیریتی دولت ملموس تر نموده است. و
نگاهی گذرا به مجموعه های فوق که هدف مشترکی خدمت رسانی و کمک به مستمندان و نیازمندان
را دنبال می کنند کاستی هایی را یادآوری می کند که قابل اعتناست. و
نخست آن که موازی کاری و تکرار و پراگندگی عدم تمرکز مطلوب در این بخش بیشتر در
مؤسسات خصوصی به وقوه دیده نمی شود و این خود سابقه دیرینه ی دارد که با وجود ضرورت
ادغام و تجمیع این مؤسسات در یکدیگر, این مهم همیشه از طرف نهادهای قدرتمند چه به لحاظ مالی
. چه تشکیلاتی یا مقاومت هایی مواجه شده است و این گونه موسسات به جهت حفظ قدرت و جا
طلبی تنهایی و دسترسی به منابع به طور انحصاری هرگز حاضر به یکی شدن با موسسات کوچکتر
نشده اند و حتی از قرار گرفتن در قالب وزارتخانه نیز خودداری ورزیده اند. و

این مخالفت ها و بی میلی به تمرکز و تجمیع هم در سیستم حکومتی قبل وجود داشته و هم در سیستم
مدیریت دولتی فعلی خودنمایی می کند, چنانچه به تازگی در تشکیل وزارت جدید تعاون کار و رفاه
 اجتماعی اگر چه هدف کارشناسان تشکیلاتی پرهیز و دوری از موازی کاری و یک کاسه کردن
امور رفاهی تحت نظر وزارتخانه یی واحد بوده است, اما باز مانند سابق مشاهد می شود دستگاه
عریض و طویلی با فعالیت های گسترده در سراسر کشور مثل کمیته ی امداد که ضمن داشتن درآمد
بالا از محل جمع آوری کمک های مردمی از محل بودجه ی دولتی نیز مبالغ قابل توجه که گاه از
بودجه ی تخصیص یافته به سازمان بهزیستی یعنی متولی اصلی دولتی در این زمینه بیشتر است
همه ساله برخوردار می شود همچنان به تنهایی و خارج از حیطه ی وزارتخانه ی تازه تاسیس
یافته به فعالیت خویش ادامه می دهد. و

روشن است که ادامه ی  کار به این شکل خود باعث به هدر رفتن سرمایه ها و کمک های جمع آوری
شده و عدم تخصیص مطلوب آن به برنامه های مصوب در سطح گلان کشور و در نهایت بیهودگی
زحمات و کوشش های نیروی انسانی متخصص علاقه مند ومعتقد به این گونه فعالیت ها در این بخش
مهم می شود و در عین حال از مزایای داشتن یک متولی واحد و بهره برداری مطلوب کارا و متمرکز
از امکانات موجود محروم می گردد. و

دومین مشکل نبود برنامه ریزی و نظارت مطلوب و موثر بر این گونه موسسات و در نتیجه عدم
گزارش دهی به موقع به مردم و یا اطلاع رسانی ناقص و گاهی غیر شفاف از چگونگی فعالیت ها و
گردش مالی موسسات مذگور است. این امر می تواند در جای خود باعث بی اعتمادی و حتی روی
گردانی عامه ی مردم شده و برای توسعه و ترویج این گونه فعالیت های مردمی و خیر خواهانه
موانع و مشکلات جدی به همراه داشته باشد. و

سومین مشکل استفاده گاهی ابزاری از طریق این موسسات بیشتر برای افزایش نقدینگی و وجوه در
لوای تحت تاثیر قرار دادن احساسات و عواطف مردم در مناسبت ها و مواقع مختلف است. و در این
مورد شاید لازم به توضیح نباشد که گاهی تبلیغات برای جمع آوری اعامه و کمک به صورت چتری
عظیم و در عین حال نمایشی بزرگ آن چنان به مرحله ی اجرا گذاشته می شود هر رهگذر و عابری
را تحت تاثیر قرار داده چه به طور مستقیم و چه غیر مستقیم مجبور به کمک می نماید که این روش
وجهه ی معنوی سازی امر کمک و اعانه را زیر سوال می برد. و

اغلب ما بارها شاهد بوده ایم که افرادی از طرف موسسات و انمجمن های خیریه و البته با حسن نیت
با مراجعه ی حضوری به محل کار و یا درب منازل و یا تاکید بر گذاشتن صندوق اعانه در آن جا
افراد را به نوعی در تنگنا و یا شدید بتوان گفت اجبار قرار می دهند. و

به کارگیری این شیوه ها ممکن است کمک کنندگان را دچار معذور اخلاقی سازد و شکل اجبار به
خود بگیرد زیرا ممکن است این افراد مایل باشند کمک های خود را به شیوه ی سنتی و خانوادگی
به دست کسانی که بهتر می شناسند برسانند و از کمک به کسانی که نمی شناسند چندان رضایتی
نداشته باشند. و

با توجه به موارد سه گانه ی بالا به نظر می رسد راه حل اساسی و ممکن در این گونه موارد به
خصوص در ابعاد وسیع و گسترده آن انجام این مهم توسط دولت و مسوولین مربوط باشد تا از طریق
بودجه ی عمومی و به طور سیستماتیک و مستمر افراد نیازمند و مستمند را پس از شناسایی دقیق
تحت پوشش خود به هر طریقی که مطلوب و امکان اجرا شدن داشته باشد شامل پوشش واقعی
بیمه ی همگانی ایجاد اسایشگاه ها درمانگاه ها پرورشگاه ها باشگاه ها خواب گاه ها و غیره قرار دهند

طبیعی است با اجرای این شیوه شهروندان هم به حال خود واگذاشته می شوند تا زندگی عادی خود
را با رفاه نسبی بگذارند و همه هزینه ی نگهداری و حمایت از مستمندان و نیازمندان فقط از محل اخذ
عوارض و مالیات ها به ویژه از افراد دارا و توامند تامین و آنگونه که در بعضی از کشور های
پیشرفته اجرا می شود در قالب برنامه های مدون و طرح های نهادینه شده محل بودجه ی عمومی به
مرحله اجرا گذاشته می شود و نظارت آن نیز در سطوح مختلف بر عهده ی هیات امنا و علاقه مندان
و منتخبین مردم با حساب و کتاب شفاف قرار می گیرد. و

بدیهی است با به کار گیری چنین سیستمی اولا کمک ها صرفا و مستقیما به نیازمندان واقعی آن هم
به صورت مستمر و دائم و به شکل یک وظیفه قانونی توسط یک نهاد و دستگاه مسوول و متمرکز
با استفاده از بودجه عمومی که باید پاسخگوی هزینه ها نیز باشد تعلق می گیرد. و

ثانیا از اقشار آوردن به اقشار مختلف مردم و بازی با احساسات و عواطف آنان به شکل برگزاری
نمایش های خیابانی و راه های نامناسب دیگری که گاهی جنبه گدایی دارد با استفاده از شگردهای
تبلیغاتی و بازاری وسیع و این روزها حتی در تبلیغات برخی از موسسات مالی و اعتباری در پوشش
خیر خواهانه جلو گیری می شود و در نهایت حیثیت و آبروی کمک گیرندگان و نیازمندان مورد
صدمه و آسیب قرار نمی گیرد و همواره آن را یک وظیفه قانونی در سطح کل کشور ایران و به
وسیله یک نهاد مسوول دولتی برای همه ی نیازمندان تلقی می نماید. و

پی نوشت
یک. به نقل از معاون حمایت و سلامت کمیته ی امداد روز نامه های خارج از کشور ایران و داخل
کشور ایران. و
پیشنهاد طرح فوق که تا به مرحله اجرا در آمدن آن به زمان زیادی نیاز خواهد بود و شاید هم هرگز
صورت عمل به خود نگیرد به منزله مخالفت با مؤسسات خیریه ی با لنسبه موفق و مورد اعتماد مردم
مانند آسایشگاه کهریزگ نیز زندان های دیگر محک و غیره در سطح کشور ایران و یا اسایشگاه
معلولین و سالمندان کل ایران پرورشگاه  ها


Montag, 5. Dezember 2016

Weihnachtszeit

Ich bedanke Ihr für die gute Zusammenarbeit in Internet.


Freitag, 18. November 2016

سراسیمه تلفن ها را ریاست جمهوری ایران برداشته

                                           جنگ: کجا است؟
                        .سوریه, عراق شرکت وسایل جنگ خریداری می کنند
                                                  مظئه چیه؟
                                                 میلیون دلار
                              سرباز و بسیج  و سپاه پاسدار هم  خریدار هستند
                                     معتبر ریاست جمهور جدید آمریکا است
در این مدت چندین سال که توی دوسه حجره جنگ عراق و سوریه سرکشی کرده ایم سرمایه
زیادی از کشور ایران  برای این حجره ها سرمایه گذاری شده است. و
جداع با پوزه باریک و عینک درشتش هیکل شصت و پنج کیلویی ولایت فقیه رهبر ایران خود
را روی عصا سنگ آسمانی که از کشور فلیپین خریداری داشته تکیه داده در حالی که بوی
تریاک دهانش از شش قدمی انسان را مست می کند, مرتباً دسته دسته ابزار جنگ و سرباز های
ایرانی را گرفته و ماموریت به جنگ سوریه اعزام می دهد. و

این کهنه ایدئولوژی رهبر ایران قمار باز تریاکی لیلاج که از پس قرضه های بانگ ها بین اللمل
و بازار بورس اسعار پاریس و سوریه و بغداد می کند, با دست خالی توپ ها جنگ را صادر
این کشور های می دهد میلیون دلاری زده و نقد هستی مردم ایران را در معرض خطر بانکو
قرار داده است. این عیار پاچه ورمالیده خوب می داند که با سرباز مرده شوی های بی همه
چیز که به اسم رهبر و دلال دورش حلقه زده و با آن موش های حریص که به اسم ولایت فقیه
رهبر ایران توی حجره ها جنگ کمین کرده اند و چگونه سربازهای ایرانی را برای کشورها
معامله می نمایند. و

او با دادن دو برابر معمول حق دلالی به سپاه پاسداران در مدت کمی بدون هیچ دلیلی خود اینها را
معتبر ترین تجار بازار جنگ قلمداد نموده و ما ملت ایرانی هیچ مسئولیتی او را همه جا به درستی
و اعتبار مردم ایران و تمول ستوده تالی روچیلد معرفی می کنیم. و

ولایت فقیه رهبر ایران و نماینده ریاست جمهوری ایران  تجار خام طمع هم برای اینکه او ابزار
جنگ را از دیگران کشور های سرمایه داری گران تر و شیرین تر خریداری می کند, چک های
وعده دار او را در مقابل ابزار جنگ صدور قبول کرده و به پول و طلاء نقد یا عتبار خودشان
مجداً ابزار جنگ خریداری می کنند. و

بازار بورس جنگ درست مثل ماشینی شده است که با سرعت سیصد کیلومتر به قله کوهی ایران
صعود می کند و ما که سرنشینان آن جنگ هستیم با یک اعتماد جنون آمیزی, به هیکل اسکلت مانند
یک نفر سپاه الی بسیجی که رل این ماشین جنگ را در دست دارد چشم دوخته, ابداً فکر نمی کنیم
که ممکن است این سرعت خارق العاده یک مرتبه ماشین را از هم متلاشی نموده یا در اثر دیوانگی
ماشین چی, یعنی همان نماینده ها جنگ ناگهان از مرتفع ترین نقطه سرنگون شده به کلی محو و
معدوم گردیم. و

باد سرد زمستان می وزید ما سربازهای ایرانی در کنار دشت صحرا گل کوکسب دور جنگ نشتیم
بوی مرده و شب بو دماغمان را مریضی تعاون می دهد و شب ها صدا نارنجگ و توپ و تانگ
با اشعه زرد نارنجی رنگ الکترنیک کافه مخلوط شده از خلال دشمن سایه های صنوبر و شمشاد
به صورتمان می تابد! و ناله  سربازهای زخمی و صدای شرشر کریان که از فواره آبی به ارتقاع
چند متر جستن می کند با هم آمیخته شده روحمان را به ناراحتی وطن می نماید. و






Dienstag, 8. November 2016

تریاکی

صوبه ده خوفته مگس پر نزنه
چی چی نی پیدانییه جیک نزنه
ده ای کولبار غمه بی تب و تاب
موردومان همدیگره ور همه خواب
سقه داره لچه سر قار قار قار
کلاچان باز گیریدی پخار پخار
سوکوله کوکوره کوکو سردهه باز
صوبه الان ده ایسه وخت یاری
اوخیابان موردومان دیپیچه همه جا
جهانگیر مار دپر که از خوسره جا
توندی توندی دوده کمر دبد
بره گاوانا قوروق کونه فود
فورانه مورغانا با بگومکو
فوکونه اردکان ره چته جو
غیضه امره پیشی یا  پیشتا دهه
سوکوله لاری یا هیشتا دهه
صوبه آفتاب خایه ده پر بزنه
دشت و صحرا یا ایوار سر بزنه
مرداک خوس آیه از دور به گوش
جهان ماره خون ایوارده آیه جوش
زناکه خو اخمانه تورشا کونه
خو دسانه خو کله ور جو کونه
داد و بیداد مره گه فلانی
تو مگر رسم و رسومانه نانی
دوز بامو دکفته آخر دوباره
اگر میرزا نامویی باز ایواره
گاب و لیشه شویی از دست امان
الهی بگیری مردای ت  یامان
ای دوکان خوس تو مگر خانه ناری
پئرو مارو زن و کاشانه ناری
ویری تو پهلوانی ویری وسته خور و خواب
ویری تو پهلوانی ویری ناری نان و آب
ویری پهلوان ویری آی پیر و پاتیل
روز بامو تاب دهی تو هی تی سبیل
باز مره نیگاکونه خانه خراب
هی زنه دور و کللک نده جواب
وافور جیز جیزه من گم نوادن
تیشه بر ریشه تی جان نوازن
هی تره به آب و آتش زنی باز
آ کول او کول تره خود سر کونی واز
چیره چومباتمه زنی اوتاقه کش
تی جوانیا بازی بی غل و غش
مال و زور هتویی هرگز نمانه
بنگ و وافور تی جانا واسوجانه
تره دربدر کونه نحیف و زار
دبازی تی عمرو تی دارو ندار
زن و جقلان و رفیق و پئر و مار
واوینید جه تو مانی بی کس و کار
خیلی مردای جه آ سودای سییاه
لوخت و بیچاره بوبوستید و تباه
اوشانی زیندگی بر باد بوبو
دوشمنه مملکت آباد بوبو
تو دکفتی به فلاکت هچینه
الهی هیچکی تی روزا نیدینه
مراد که خوس دکفه هی تترج
گه خفابو بوشوتی مورغا وامج
من گمه خوشی هنه تو بوگو نه
گوفت و ناخوشی هنه تو بوگو نه
بنگ و وافور دوایه بوگو نه
می ایمان و می خودایه بوگو نه
من خوسم دوکان کشان صوب تا به شب
غل زنم اکش اوکش چه سوزه تب
قندانه قنده خورم تا کی تانم
مایه داره می چایی من ده هانم
بعد ده سال ایتا اسکلتم
بعد از اون شیرین نییم گرمالتم
کرم و غیرت و مذهب ده نارم
خوبی و رحم و مروت ده نارم
به خودا حرکت و همت ده نارم
حال گوش دادن صحبت ده نارم
من خیانت کونمه با می زاکان
داد از تریاک و وافور امان
من خیانت کونمه با همه کس
خنجر سورخا دارم بازم می دس
همه تایه تو گویی دندرمه
آ بلایا می ره من هندرمه
وسته گون بوشو دس ده بکش
من هانم دوکان خوسه بی غل و غش
هر کسی دانه خو تکلیف و خو کار
تو مگر بیکاری ایمروز جهانگیر مار
بتو چی رجز نخان می گوشه کین
منمه تریاکی یه بی دیل و دین
با همه بازم مرا هان خوش آیه
تریاکه واسی کرا خون جوش آیه
عیب تریاک چییه های آب دهی تاب
ندایی می حرفا آخر تو جواب
جهانگیر مار خوبخته ره آهی کشه
ویرس لیشه یا ایچیه دکشه
آوره یاد او روزانه خوب
روزانی کی همه بو بوکوب بوکوب
شب و روزانی کی بو برو بییا
خوردیدی دستجمی گرمه بلا
غورصه خوردید تان دس خاخوران
کی فلانی سفیده بخته الان
دس به دس زنه خو اقباله واسی
فانرسه آ دور هیچکس به کسی
چی بگم قصه لیلا با مو سر
تریاکی ناره ز خو خانه خبر
جهانگیر مار چگن زنه های هاچینه
تریاکی گه لیلا مرده یا زنه

شعر از ابراهیم شکری


Freitag, 4. November 2016

صندوق عدالت؟ صندوق انتخابات؟

می گویند رییس جمهور ایران برای دیدار از مردم سی هزار تومان به پول ایران به آنها هدیه کرده
تا ریاست جمهوری انتخاب شود, تعدادی از مردم هم دور و برش بودند و از آن نماینده رییس
جمهور نان و آب خواسته اند, هر بار که انتخابات ریاست جمهوری نزدیک به انتخابات است
.نماینده های دولت ایران به ده و دهات ها هجوم می آورند تا از اخلاق این مردم فقیر سواستفاده شود
تعدادی زیادی از مردم  فقیر به نماینده رییس جمهور نزدیک می شدند و می گفتند ما نامه ای برای
ریاست جمهوری داریم  اما کسی به حرف اینها کوش نمی دهند بعد دوباره مردم نزدیک و نزدیکتر
شدند یک بار یکی از این نماینده عصبانی شد و در دستش چوب بلندی را که دم دست داشت برداشت
و بر سر این مردم فقیر فرود آورد. چوب که بر سر یک از مردم خورد همه مردم  بر آن مرد فقیر
بیچاره فریاد کشیدند و به دعوا گفتند بست است بگذارید رییس جمهور تازه ما برای ما نان و آزادی
بیآورد. و

سفر چهارم رییس جمهور به آن منطقه مرا یاد این مثال قدیمی انداخت. تفاوت سفرهای اول و دوم و
حتی سوم, با این چهارمین سفر, سفرآخر زمین تا آسمان فرق داشت. و

در سفر اول استانی که بسیار دیرتر از سفر به دیگر استان ها اتفاق افتاد استقبال فوق العاده ای از
ایشان شد شاید به خاطر این که انتظار می رفت در دولت به زعم ایشان مهرورز و عدالت محور
به راستی از آن منطقه رفع محرومیت شود. و

در سفر دوم, در مسیر عبور رییس جمهور از فرودگاه تا استادیوم ورزشی, دهها هزار نفر صف
کشیده بودند در میدان شهرداری استقبال به اوج خود رسید و جمعیت جوگیر شده کنار ماشین رییس
جمهور که کمی دور برداشته بر سرعت خود افزوده بود شروع به دویدن کرد. تصور کنید چند هزار
نفر مردم به ظاهر شاد اما بی نظمی که می دوند تا به ماشین برسند و نامه های خود را به دست رییس
جمهور رسانند. گردو خاکی که از این دو ماراتن حاصل شده بود  فضای شهر را مغشوش کرد چیزی
که در آن منطقه هرگز به خود ندیده بود. و

شهری که مردم آن در استقبال شاه ایران همیشه بی حال و رمق بودند و در میسرش جز کودکان
دبستانی و نوجوانان دبیرستانی و عده ای چاکر و جان نثار قرار نمی گرفتند, اکنون چه اتفاقی افتاده
بود که بخشی از مردم شهر و شهرهای نزدیک و روستاهای اطراف این گونه هیجان زده و ملتهب
نامه در دست ماشین رییس جمهور را دور گرده بودند آن روز اگر جماعت دستفروش آن منطقه که
از زور بیکاری و فقارت خیابان های شهر را در فرق خود دارند در مسیر این ازدحام قرار می گرفتند
بی شک در چشم به هم زدنی جان و مالشان لگدمال این جمعیت توفنده می شد. و

راستی چه اتفاقی افتاد که در سفر چهارم به ناگاه آن استقبال و ازدحام فروکش کرد نه فقط در مسیر
رییس جمهور. جماعت مشتاق و متراکم دیده نشد بلکه در استادیوم ورزشی نیز که قرار بود مراسم
سخنرانی ایراد شود, قسمت اعظم زمین چمن خالی و صندلی های سکو, تهی از حضور تماشاچی
بود آن جمعیت اندک هم که خود را به استادیوم رسانده بودند, بیشتر از آنها نامه در دست داشتند و
منتظر فرصت بودند که آن را به شخص رییس جمهور برسانند. و

بدیهی است در چنین شرایطی آن چه مد نظر نیست موضوع سخنرانی است. اگر قرار باشد همه حمله
کنند و از سر و کول هم بالا بروند دستشان را تکان دهند و نامه نشان دهند سخنرانی چه مفهومی دارد
طبیعی است که رشته سخن پاره شده و محتوی آن از ذهن سخنران دور می شود تا آن جا که رییس
جمهور میان صحبت هایش چندین بار مجبور شد بگوید آقای فلان آن نامه را از آن آقای که پیراهن
سبز پوشیده چه می گوید مثل این که نامه دارد و همه این ها از صدا و سیمای مرکز تهران پخش شد
مردم شنیدند و دیدند در واقع آن که سخنرانی می کرد رییس جمهور نبود. و

صندوق عدالت و صندوق انتخابات بود که مردم می خواستند نامه شان را داخل آن بیندازند. و
به سبک قانون اساسی و قوانین قضائی همه این جماعت نامه داشتند و همه ناله داشتند پیداست در این
مراسم نه رییس جمهور نه مردم حاضر و ناظر در استادیوم و نه حتی بیرون از آن, هیچ سودی از
سخنرانی و مسایل مطروحه در آن نبردند. بلکه وقت و سرمایه یک روز کاری از ایشان و هیات
همراه و مردم هدر رفت. مردمی که باید سر کار باشند, سرکار ماندند با نامه هایشان و هزاران
درد بی درمانشان نامه هایی که گیرندهو مخاطبش تنها یکی دوماه بر سر کار است, و چه تضمینی
است, که به آن ها پاسخ دهد رییس جمهور آینده چه تعهدی بر پاسخ آنها دارد. این نامه ها که هزار
و دو هزار نیست. صدها هزار است و شاید میلیون ها تمامی ندارد. خاص روزگار سیاست زده
از نظام روحانیون و ایدئولوژی ولایت فقیه رهبر ایران ماست. و



Montag, 17. Oktober 2016

حسین کسمائی و میرزا کوچک خان

حسین فرزند ابراهیم متولد 1280 هجری قمری نیاکانش از زمان آغا محمد خان قاجار در قفقاز
به کشور ایران هجرت نموده اند. و در مدرسه صالح آباد واقع در سبز میدان رشت پس از
تحصیل فقه و اصول , امام جماعت کردید. و
در کلاس درس مسیو ژان و فرانسوی زبان فرانسه آموخت به عتبات سفر نموده دو سال در نجف
درس خواند و سپس از روسیه و فرنگستان دیدن نمود و باشنیدن نغمه مشروطیت به زادگاهش باز
گشت. و
کسمائی در بازگشت از این سفرها عبا و عمامه را تبدیل به کت و شلوار نموده در صف اول
کمونیست ها و مشروطیت جای گرفت و بعد از بمباران مجلس در سلطنت محمد علی شاه فرار به
پاریس رفت و با ظرف شوئی و روزنامه فروشی امرار حیات می نمود. داستان ضیق معیشتش را
در پاریس و مراجعه به دوست سابقش لاسخالادیس یونانی را به نقل از خود کسمائی شنیده ایم که
می گفت در استبداد صغیر وقتی آزادیخواهان مورد تعقیب هر یک به گوشه ای فرار می رفتند و
من هم ناچار روانه پاریس شدم و در نهایت سختی امرار معاش میکردم تصادفاً در یکی از روزها
با آشنائی قدیمیم لاسخالادیس که مکرر معامله ابریشم و نوغان با وی نموده بودم اتفاق ملاقات
دست داد و من اغتنام فرصت نموده از او وام می خواستم و با سابق آشنائی با او و اینکه مرا بخوبی
میشناخت, نزد خود تصور میکردم که تقاضایم را رد نخواهد کرد و لذا بمجرد پیشنهاد و درخواست
وام, بی درنگ گفت بیا و مرا بدنبال خویش تا رودخانه سن کشانید و در آنجا مکث کوتاهی کرده با
لهجه توسری خورده یونانیش بمن گفت. کسمائی, اگر می خواهی راحت باسی اینجا گورام. و
یعنی میگفت وقتی در پاریس بی پول شدی خودت را به این رودخانه پرت نما و انتحار کن. و

این واقعه بر من بسیار ناگوار آمد و برآن شدم که تکلیف سفیر کبیر ایران را در پاریس برای تدریس
عربی و فارسی و تاریخ و جغرافی به دخترانش, قبول و از این ممر در آمدی پیدا نموده گشایشی در
زندگیم پیدا شود. و

بشرحی که آقای سید محمد علی جمال زاده در مجله یغما نوشته اند در پاریس بقدری به او سخت
می گذشت که یکروز که بدیدنش رفته بودم, با داشتن بچه ای در بغل تصمیم داشت خود را از پنجره
خانه اش به پائین پرت کند و من مانع شدم کسی نمیداند که کسمائی, با آن روحیه قوی که داشت چرا
از زندگی بیزار شده و به قصد انتحار افتاده بود. کسمائی بمجرد اینکه اطلاع یافت اتمسفر گیلان
برای پذیرفتن امثالش مساعد است همراه فرستادگان انجمنهای انقلابی گرجستان و قفقاز, به گیلان
آمده به تعلیم نظامی کمونیست ها داوطلب پرداخت. در حمله به دار الحکومه رشت در وقعه
مشروطیت و جنگ با سربازان سردار افخم فرماندار مستبد گیلان شرکت نمود. عضو کمیته ستار
و از فعالیتشان بشمار آمد به عضویت کمیسیون جنگ انتخاب شد, با نطقها و خطابه های شورانگیز
افکار مردم را بیدار ساخته به جنبش و حرکت وا میداشت. در مسجد جامع رشت که محل تجمع
آزادیخواهان بود و هر جای دیگری که وجودش را ضروری میشمرد حضور یافته به ایراد نطقهای
مهیج می پرداخت. و

اوقات فراعت کسمائی به نقاشی و نگارش مقاله و اسرائیدن شعر مصروف میشد. روزنامه وقت را
در طهرات پس از تسخیر مرکز بدست آزادیخواهان دائر نمود. و
در دوران استیلای قونسول تزاری روس در رشت (نگراسف) که آزادیخواهان گیلان مورد تعقیب و
حبس و شکنجه بودند و او هم میبایست از اذیت و آزار این افسر بیدادگر روس سهمی داشته باشد, با
لباس مبدل و چهره گریم کرده سوار کشتی شد و به بادکوبه و تفلیس و از آنجا به پاریس رفت و در
سال دوجنگ جهانی اول ( 1332 ق) به گیلان بازگشت و مبارزه با نیروهای اهریمنی داخلی و
خارجی را از سرگرفت. بسال 1334  به نهضت میرزاکوچک خان پیوست و اداره روزنامه جنگل
را بعهده گرفته افکار انقلابیش را نشر داد. و

در نخست وزیری وثوق الدوله بعلت انشعاب و دو دسته شدن جنگلیها و تسلیم حاجی احمد کسمائی
یکی از سران جنگل و مهاجرت کوچک خان به شرق گیلان, از ادامه همکاری بازمانده و از
فعالیت دست کشید. در هجوم کردهای مسلح خالو قربان هر سینی به رشت همراه عده ای از سربازان
روس, کسمائی راه سفر طهران را در پیش گرفته با جم غقیری از گیلانیان مهاجر که از ستم روسها
و کردهای بالشویک برجانشان بیمناک بودند راهی مرکز شده در مدرسه صدر بیتوته کرد و بعلت
دور ماندن از محصول املاکش که بدست عمال انقلاب مصادره شده بود, یکبار دیگر دچار سختی
معیشت گردید. او را در شهر طهران می دیدند که با یک لباس نشوسته و گیوه تابستانی راه می رود
و حاضر نیست از کسی وام بخواهد و یا انجمن هائی که برای کمک به مهاجرین گیلانی تشکیل یافته
بود کمک بگیرد. و

در پایان عمر, در مزرعه شخصیش واقع در سالکسار شفت اقامت ورزیده و اشعار گیلکی فراوانی
که در صفحات بعد مذکور خواهد شد از خود بیادگار گذاشت که از مجموع آنها میتوان به شخصیت
ممتاز و عقاید اجتماعیش پی برد. و
سرانجام بعلت بیماری کلیه, برشت آمده و در 1339 قمری در گذشت و بر حسب وصیتش, جواربقعه
سلیمان داراب با تجلیل و شکوه مدفون گردید. و
کسمائی از شعر ایست که در زبان گیلکی مقامی رفیع دارد چه تمامی سروده هایش در عین اینکه وطنی
و اجتماعی و اخلاقی است, سلیس زیبا و دلنشین اند. کمتر کسی است در گیلان که به آثار ادبیش آشنا
نباشد . وی را میتوان به حق و از روی واقع, در ردیف ادبای بزرگ و خدمتگزاران حقیقی وطن و
آزادی و در صف مقدم احرار و پیشتازان مشروطیت و از جمله میهن پرستان صمیمی بشمار آورد. و

در دوران فترت که محمد علی شاه قاجار مجلس شورای ملی ( دوره اول ) را به توپ بست و عده ای
از نمایندگان را بقتل رسانید و عده دیگر را حبس و شکنجه و تبعید نمود میرزا حسین خان کسمائی
برای تهییج آزادیخواهان و کمونیست ها گیلانی و جلب کمک آنان بهواداری از آزادی و تقویت
مشروطیت سرود. زیر را ساخت

ای ویریزید  ویریزید براران
اولاد ایران چون شیر غران
ای که از سر ردابو ردابو
خورشید تابان جان براران
هسا وقت یاریه برای وطن
آمه سروجان و دل فدای وطن
هسا وقت کوششه جان براران
وقت خون جوششه جان براران
پارلمان. پارلمان کشتی تو ویران
میرابو. میرابو. زود بیا دیرابو
گیم اما تا مستبد و استبداد عدلا بچشه
آهنگ اسپانیولیب ویولا ما چیشه

به زبان پارسی هم سرود
آهای . برخیزید  برخیزید برادران
فرزندان ایران بمثابه شیر خشمناک
وای که از سرمان گذشت, گذشت
خورشید تابناک برادرهای عزیز
الان وقت یاری شما است برای وطن
سرو جان و دلمان برای فدای وطن باد
حالا وقت تلاش است برادران عزیز
وقتی است که خونتان بجوش آید برادران عزیز
ویران گشته ای پارلمان ای مجلس شورا
آهای با من زودتر بیآید که قدری دیر شده
ما این سخنان را تا زمانیکه مستبدین و استبداد عدالت را درک کنند خواهیم گفت و مبارزه را ادامه
می دهیم . و
این آهنگ سرود اسپانیاست, زنده باد ماچیش



Freitag, 14. Oktober 2016

Mandatsgebiete im Nahen Osten werden verteilt

                                       Friede mit der Türkei 
                                       1920
10. August. In Sevres unterzeichnet die türkische Regierung den Friedensvertrag 
Mit den Russlan, Alliierten. Er legt fest, daß das Land auf Etwa ein Zehntel seiner 
ursprünglichen Größe schrumpft, nämlich von rund 3 Millionen auf 300 000 
Quadratkilometer. Die Türkei hat unter anderem Thrakien mit Gallipoli, den 
Ägäischen Inseln und Smyrna an Griechenland abzutreten. Frankreich erhält Syrien 
und Kilikien, Großbritannien Irak und Palästina sowie die Schutzherrschaft über das 
Königreich Hedschas, Italien den Dodekanes und Rhodos. Der Türkei bleibt das 
Gebiet um Konstantinopel samt Hinterland mit rund 10 Millionen Einwohnern. 

Die Meerengen werden international kontrolliert, Das türkische Heer auf 50 000 Mann 
reduziert. Die Türkei verliert ihre Finanzhoheit an die Alliierten und muß die 
Kapitulationen zur Rechtssicherheit der Ausländer wieder einführen. 

Die Nationalisten unter Mustafa Kemal erkennen den Vertrag nicht an. Unter Mustafa 
Kemals Führung leistet das anatolische Kernland Widerstand, um die von türkischer 
Mehrheit bewohnten Teile des Reiches zu retten. Der Konflikt mit GriechenLand ist 
Längst vorprogrammiert. 

Ebenfalls am 10. August werden in Sevres noch eine Reihe weiterer Vertäge 
unterzeichnet, die die Verhältnisse am Mittelmeer regeln. Frankreich, Italien und 
England einigen sich Über ihre Einflußzonen in Anatolien, Italien tritt die 
dodekanesischen Inseln, mit Ausnahme von Rhodos, an Griechenland ab,England 
und Frankreich verzichten auf Kontrollrechte in Griechenland und ihre kontrollrechte 
über die ionischen Inseln.

 Die Türkei schrumpft nach dem Weltkrieg auf ein Zehntel ihrer Fläche.

                                                
Sultan dankt ab 
1920
1. November. Die türkische Nationalversammlung in Ankara schafft das monarchische 
System ab. Sultan Mehmed VI. dankt am 17. November offiziell ab, flieht auf ein 
englisches Kriegsschiff und geht ins Exil nach Malta.

Damit endet über 500jährigem Bestehen die Geschichte des Osmanischen Reichs. 
Der Sultan hat seit 1920 nur noch eine Schattenregierung ausgeübt.

Am 18. November wählt die Nationalversammlung als (Kalifen ohne jegliche 
Herrschftsrechte) den Thronfolger Abd ül- Medschid. Die Umbildung der türkischen 
Staatsform wird am 23. November dem Ausland amtlich mitgeteilt.

Der Türkische Sultan Mehmed VI. Wird zum Abdanken gezwungen.


                    Mandatsgebiete im Nahen Osten werden verteilt
                   1920
19.26. April. Auf der Konferenz des Oberste Rates der Alliierten in den
Remo werden die Mandatsgebieten im Nahen Osten verteilt.
England erhält das Mandat über Palästina und Mesopotamien Frankreich
das über Syrien und den Libanon.
Das Königreich Hedschas wird als unabhängiger Staat anerkannt.
Die Konferenz ist zur klärung der Ausführungen des Friedensvertrages von
Versailles einberufen worden.
Sie stellt fest, daß Deutschland seine Verpflichtungen weder in Puncto
Entwaffnung, noch bei den Kohlelieferungen und Wiedergutmachungsleistungen
erfüllt habe.
Als Druckmittel stellt die Konferenz die Besetzung weiterer Teile Deuschlands 
in Aussicht. Ferner wird beschlossen, die deutsche Regierung zu einer Konferenz 
über Reparationsfragen einzuladen. 
23. Aprill. in der Türkei wird Sultan Mehmed VI Abgesetzt.
Mustfa Kemal Pascha wird Präsident der Nationalversammlung.

Chronik des 20 Jahrhunderts
von Dr. Irmtraut Rippel Manß
Seite 256 bis 411.

Die Diagnose Stille Bedrohung

                                     Die Diagnose
Eine Bibliothekarin kommt mit Nackenschmerzen in die Notaufnahme.
Ein Chirurg entdeckt, dass sie in Lebensgefahr schwebt.
Auf die 54- jährige Patientin traf ich im Mai dieses Jahres in einer Hamburger Notaufnahme. 
Sie klagte über heftige Nackenschmerszen.
Am Mittag sei sie mit der linken Schulter am Rahmen der küchentür hängen geblieben und 
habe sich dabei den Hals verdreht, erzählte sie. Mittlerweile war es acht Uhr abends, und das 
Genickt tat ihr immer noch weh.

Die Bibliothekarin berichtete , dass sie schon seit drei Wochen unter Nackenschmerszen litt. 
Ihr Hausarzt hatte sie untersucht und nichts Auffälliges gefunden.
Er verschrieb ihr ein Schmerzmittel, da er vermutete, sie habe verlegen oder eine Zerrung 
erlitten.
Seit dem Zwischenfall heute Mittag hätten die Schmerzen aber zugenommen, und der linke, 
kleine Finger kribbele, sagte die Frau. Ich überlegte, ob sie statt einer muskulären 
Verspannung ein neurologisches Problem haben könnte.

Zunächst untersuchte ich die Wirbelsäule. Ein Bandscheibenvorfall auf Höhe der beiden 
unteren Halswirbel kann Missempfindungen des kleinen Fingers auslösen. Doch keine der 
von mir durchgeführten Bewegungen verstärkte die Beschwerden. Also widmete ich mich 
der linken Schulter: Vielleicht war ein Schleimbeutel entzündet oder ein Gelenk eingeengt? 
Aber auch diese Untersuchung war unauffällig.

                          Mir fiel ein ähnlicher Fall ein, der Jahre zurücklag.
Damals war eine etwa 60-Jährige mit chronischen Nackenschmerzen zu mir in die 
Notaufnahme gekommen. Am Morgen hatten ihre Beschwerden zugenommen, sodass sie 
zum Chiropraktiker gegangen war. Der hatte sie eingerenkt, doch die Schmerzen waren 
danach noch stärker geworden. Offenbar hatte das Zerren des Therapeuten am oberen 
Teil der Wirbelsäule Halsgefäße geschädigt. Ich hatte damals entschieden, die Frau an die 
Neurochirurgen zu übergeben. Noch vor der Übergabe war sie zusammengebrochen. 
Wir hatten sofort mit Der Wiederbelebung begonnen, doch die Frau war währenddessen 
verstorben. 
Die Obduktion hatte ergeben: Ein Halsgefäß war verletzt, zudem waren Herzkranzarterien 
verstopft. Beide Befunde können sich in starken Nackenschmerzen äußern. 
Der Verschluss der Herzgefäße hatte zu einem Infarkt geführt und den plötzlichen Tod 
verursacht.

Mit diesem Fall vor Augen ließ ich sofort ein EKG anfertigen. Der Befund zeigte:
Auch sie hatte einen ausgedehnten Herzinfarkt. Eine Blutprobe ergab, dass die 
Herzenzyme astronomisch hoch waren. Umgehend führten die Kardiologen eine 
Herzkatheteruntersuchung durch: Sie schoben einen Kunststoffschlauch über eine 
Leistenarterie bis zu den Herzkranzgefäßen und gaben Kontrastmittel. So werden enge 
Stellen und Verschlüsse im Gefäß auf dem Röntgenbildschirm sichtbar. Tatsächlich war
eines der drei Hauptgefäße, die den Herzmuskel mit Blut Versorgen, fast vollständig 
verschlossen.

Jetzt war klar: Die Nackenschmerzen der Frau rührten daher, dass das Herz nur noch 
unzureichend durch blutet war. Normalerweise spüren Betroffene erste Beschwerden, 
wenn ein Herzkranzgefäß zu etwa drei Viertel verschlossen ist. Bei dieser Patientin war 
mittags gar kein Blut mehr durch das verengte Gefäß getröpfelt - zu diesem Zeitpunkt 
hatte sie den Infarkt erlitten.
Dabei werden die Herzmuskelzellen nicht mehr ausreichend mit Sauerstoff versorgt und 
gehen zugrunde. Die Nackenschmerzen hatten sich daraufhin verstärkt. Ihr Stoß an der 
Küchentür war genau wie die Behandlung der anderen Patientin Beim Chiropraktiker 
zufällig zeitgleich gewesen.

Die Bibliothekarin hatte einen ( Stillen ) oder (Stummen) Infarkt gehabt.
Die Betroffenen Frauen allgemein und Menschen mit Diabetes sind besonders
Gefährdet Spüren kaum Schmerzen oder haben sie an anderer Stelle als in der
Brust beispielsweise im Nacken, Kiefer oder Bauch. Der sonst so typische starke 
Brustschmerz mit Atemnot, Todesangst und Armschmerzen bleibt aus. Und noch etwas 
hatte mir den Blick für die richtige Diagnose verstellt die Frau hatte keinerlei Risikofaktoren 
für einen Herzinfarkt Sie war Schlank, rauchte nicht und hatte normale Blutzucker- und 
Blutfett Werte. Während der Herzkatheteruntersuchung setzten die Kardiologen ein 
Gitterröhrchen in das verengte Gefäß ein, um es offen zu halten. Nur wenige Tage Später 
konnte die Patientin die Klinik verlassen. Und ich werde die Verdachtsdiagnose Herzinfarkt 
immer im Hinterkopf haben.

An dieser Stelle schildern regelmäßig Ärzte ihre außergewöhnlichsten Fälle.
Diese Woche:
Dr. Ekkehard Pietsch, 53, frei Praktizierender Chirurg und Unfallchirurg in
Hamburg.

Stern: Wissen/Technik
Seite 126
Stern 15.09.2016